Ξεκίνησα να δω το «μπλε φεγγάρι» στο τέλος του Αυγούστου ανάμεσα στις κολόνες του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Ξαφνικά ο δρόμος έγινε αδιάβατος και αλλάζοντας πορεία βρέθηκα να το ψάχνω βουτηγμένο στο πέλαγος σε μιαν έρημη ακτή στη Λαυρεωτική να φωτίζει βράχους και κάποια μυτερά φυτά και απέναντι τον μουντό ίσκιο της Μακρονήσου. Άραγε, σκέφτηκα, να ‘ναι αυτά, τα ρωμαλέα αλλά αφιλόξενα φυτά, οι ασπάλαθοι; Περπατούσα στην ακτή και έκανα το βουτηγμένο φεγγάρι να ζαρώνει και να διαθλάται. Οι σταγόνες της αλμύρας και η σκιά των απειλητικών φυτών μ’ έκαναν να μουρμουρίζω το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη, γραμμένο σε δίσεκτους καιρούς:
«… Γαλήνη./- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;/Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια•/τ' όνομα του κίτρινου θάμνου/δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς./Το βράδυ βρήκα την περικοπή:/«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει/«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν/τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν/απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους/και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του/ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος».
Αναρωτιόμουν, μα το «μπλε φεγγάρι» αρνιόταν να μου απαντήσει, γιατί από τα τόσα ποιήματα αυτό ξεφύτρωσε στην γαλήνια ακτή της Λαυρεωτικής; Τότε ήταν άνοιξη και οι καιροί δίσεκτοι. Τώρα είναι καλοκαίρι στο έβγα του και οι καιροί… σκοτεινοί παρόλο το φέγγος του φεγγαριού. Τότε ήταν οι καιροί της Μεγάλης προδοσίας τώρα; Τότε ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ο εχθρός τώρα; Τότε ήταν γνωστός ο «Πανάθλιος Τύραννος τώρα; Ή μήπως δεν ήταν; Κι ήταν απλά η Λερναία Ύδρα που μεταμορφώνεται, πολλαπλασιάζεται, μετασχηματίζεται και ζητάει τα θύματα της. Κι εμείς «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» που λέει ένας άλλος ποιητής, ψάχνουμε τον Παμφύλιο Αρδιαίο ή κάποιον συνονόματο του, μπερδεμένοι από τους ιριδισμούς του «μπλε φεγγαριού»
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Το Μπλε Φεγγάρι και οι Ασπάλαθοι"