Είναι κάποιες στιγμές που σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτώντας μέχρι εκεί που μπορεί να φθάσει η σκέψη σου, ρωτάς: «Γιατί Θεέ μου;»
Απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις. Και όπως λένε, η ζωή συνεχίζεται και -μάλλον- δεν έχει χρόνο για τέτοιες απαντήσεις.
Τον Απρίλιο του 2003 έζησα από κοντά την τραγωδία των Τεμπών. Εκεί που κόπηκε άδικα και αναπάντεχα το νήμα της ζωής 21 μαθητών από την Ημαθία. Ήταν κόρες και γιοί φίλων, παλιών συμμαθητών. Ήταν παιδιά κοντινών ανθρώπων, με τους οποίους λίγο ή πολύ γνωριζόμασταν.
Όλα αυτά επέστρεψαν εφιαλτικά στη μνήμη μου, όταν το ξημέρωμα της Τετάρτης έμαθα για τον παρόμοιο χαμό 22 Βέλγων μαθητών, που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε τροχαίο, επιστρέφοντας από τη σχολική εκδρομή τους στην Ελβετία.
Τότε, πριν από 9 χρόνια, η αποφράδα μέρα ήταν 13 Απριλίου 2003. Αυτή τη φορά ήταν 14 Μαρτίου 2012. Μόλις ένας μήνας η διαφορά. Σχολική εκδρομή με λεωφορείο τότε, σχολική εκδρομή με λεωφορείο και τώρα. Στους 21 οι νεκροί μαθητές τότε, στους 22 τώρα.
Έχουν συμβεί τέτοια κι άλλες φορές. Γράφω όμως γι αυτά τα δύο δυστυχήματα, διότι αυτά έζησα.
Και παρ΄ότι δεν δίνω ποτέ μεταφυσική διάσταση στις συμπτώσεις, ένα …»τι γίνεται ρε γαμώτο»…βγήκε από μέσα μου. Και όχι μόνο.
Όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πόνος μας, για τα παιδιά που χάσαμε στην Ημαθία, ξέραμε ότι δεν μπορούσε να πλησιάσει στο παραμικρό, την αφόρητη οδύνη που ένιωθαν οι γονείς τους, τα αδέλφια τους, οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους. Το ίδιο νιώθω και τώρα. Το ίδιο ξέρω και τώρα.
Μας συγκλόνισε η είδηση για τα αδικοχαμένα παιδιά του Βελγίου. Όμως -κακά τα ψέματα- ο θάνατος είναι ένα βιωματικό γεγονός, που δεν μπορεί να το νιώσει κανένας, όπως το νιώθουν αυτοί που χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Ο πόνος γι αυτούς δεν θα τελειώσει ποτέ. Πάντα θα είναι αβάσταχτος, πάντα θα είναι αζύγιστος.
Αντίθετα, όταν ο θάνατος εισπράττεται σαν είδηση, όσο κακή κι αν είναι, ακολουθεί την εξ ίσου κακή μοίρα της επικαιρότητας. Ξεθωριάζει. Έτσι είναι τα πράγματα.
Δεν τα γράφω αυτά, ούτε ως παρηγοριά, ούτε για να απαλύνω πόνους.
Ξέρω ότι εκεί στην Ημαθία, ο πόνος παραμένει αθαράπευτος (σα να μην πέρασε μια μέρα), αντιλαμβάνομαι ότι κι εδώ στο Βέλγιο, ο θρήνος και η όψη της τραγωδίας δεν διαφέρουν.
Τα γράφω επειδή νιώθω αγανάκτηση και θυμό.
Τέτοια γεγονότα δεν είναι απλά θέμα μεγάλης ατυχίας. Είναι θέμα αφόρητης αδικίας.
Ένα από τα χειρότερα της ζωής είναι η ανατροπή της φυσικής σειράς των πραγμάτων. Ίσως το χειρότερο.
Και δεν είναι φυσική η σειρά των πραγμάτων, όταν ο γονιός καλείται να θάψει το παιδί του.
Εκεί είναι που αγανακτώ, που θυμώνω, που σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, κοιτώ και ρωτώ: «Γιατί Θεέ μου;…»