Βασίλης Οικονομίδης: Καλλιτέχνης, Ζωγράφος, Παρίας

Στην εποχή της βαθυστόχαστης αμπελοφιλοσοφικής σαχλαμάρας και της δήθεν καλλιτεχνικής κακοφωνίας, είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς από το trendy ρεύμα και να ξεχάσει ότι το πρώτιστο καθήκον του καλλιτέχνη είναι η αισθητική και πνευματική αφύπνιση του κοινού του. Με άλλα λόγια, καλά είναι τα αποσταγμένα νοήματα και τα έργα-statements και οι μεταμοντέρνες αναζητήσεις, αλλά οποιοσδήποτε καλλιτέχνης χρειάζεται να στέκεται δίπλα από το έργο του και να μοιράζει τις εξάτομες εξηγήσεις του στους αθώους περαστικούς, θα έπρεπε ίσως να αναθεωρήσει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Το ίδιο θα έπρεπε πιθανώς να κάνει και όποιος εν έτει 2014 προασπίζεται ακόμα το δικαίωμα στον σνομπισμό, τον κομπλεξικό αποκλεισμό και την γραφική βικτωριανή προσέγγιση του “η τέχνη δεν είναι για τις μάζες”.  Γιατί ο σκοπός της τέχνης δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν, να πάρει την θέση της πανεπιστημιακής διάλεξης, ούτε του αφ’ υψηλού κυρήγματος. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν δογματική ένεση, ούτε σαν ιδεολογικό μαστίγιο, ούτε σαν το editorial της vogue – «τι πρέπει να σκεφτείτε αυτή τη σαιζόν” και “ποιες είναι είναι οι 5 must ιδέες του καλοκαιριού”.

Είναι ακριβώς αυτή η φευγαλέα πια αίσθηση της αυθεντικότητας και της απελευθερωτικής ειλικρίνειας που κάνει την φωνή του Βασίλη Οικονομίδη να ξεχωρίζει από την χάβρα. Από τα έργα του, από τα λόγια του και από την ίδια του την ζωή, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις απαιτήσεις της καλλιτεχνικής βιομηχανίας και δεν δείχνει πρόθυμος να κάνει κάποιο deal τύπου Φάουστ για να βάλει τα έργα (και την ψυχή του) σε κάποια βιτρίνα στο μεγάλο mall των σύγχρονων του καλλιτεχνών. «Ο καθένας δίνει τον δικό του αγώνα και μάχεται με τα δικά του μέσα”, λέει ξεδιάντροπα και έπειτα τολμάει και υποστηρίζει το δικαίωμα του κοινού (της αδαούς μάζας) να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα από τα έργα του και να σκεφτεί, χωρίς τον μπούσουλα κάποιας ενθρονισμένης αυθεντίας, με βάση μόνο την δική τους, ανθρώπινη, εμπειρία.

Είναι όμως και τα ίδια τα (τιτανικών διαστάσεων) έργα του υβριστικά. Λατρεύει ακόμα τους παλιούς θεούς, της κλασικής έννοιας της Τέχνης, με μία εξοργιστική έμφαση στο χειρωνακτικό χαρακτήρα της καλλιτεχνικής διαδικασίας, στο μεράκι, στο πηγαίο ταλέντο και στο σχεδόν τελετουργικό αυτομαστίγωμα για χάρη του κάθε του έργου. Δεν σέβεται κανέναν από τους βασικούς κανόνες του συνετού branding, αντί να βρει τι πουλάει καλύτερα και να το στείλει απλά στο φωτοτυπείο, επιμένει να ανακαλύπτει νέες τεχνικές και να παρουσιάζει διαφορετικές πτυχές του εαυτού του κάθε τρεις και λίγο. Πάνω που πάει να αποδεχτεί ο καταναλωτής την διαφορετικότητα των έργων του και να βολέψει σε κάποιο κουτάκι του μυαλού του τον Βασίλη με ένα ταμπελάκι που καταλαβαίνει και προτιμά… Τσουπ, δραπετεύει πάλι και ξεκινά το κυνήγι απ την αρχή.

Εν τέλει, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι είναι μάλλον άξιος της μοίρας του ο Βασίλης. Παραείναι ξεροκέφαλος για να τον λυπηθούμε. Κανένα σουπερμάρκετ τέχνης δεν θα καταδεχτεί να τον βάλει στα ράφια του. Δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ καμία καταναλωτική αξία. Θα έχει μόνο συμμάχους, υποστηρικτές, ομοιδεάτες ξεροκέφαλους «συν-ανθρώπους».
Και φίλους.