«Η ανάβαση στον Όλυμπο, ήταν στο περίφημο bucketlist μου, για τουλάχιστον τρία χρόνια. Γράφοντας αυτό το χρονικό μια εβδομάδα μετά, παραμένει στο μυαλό μου ως μια απίστευτη εμπειρία»
Από την Βούλα Τομαρά
Παρασκευή, 28 Αυγούστου 2020
Δουλεύω από το σπίτι εκτίοντας την ‘‘καραντίνα’’ μου, έχοντας επιστρέψει από τις καλοκαιρινές διακοπές, λαμβάνω ένα μήνυμα από τον Κωνσταντίνο, αν ψήνομαι για ανάβαση στον Όλυμπο. H απάντηση μου: Εννοείται! Tο συζητάς;
Η ανάβαση στον Όλυμπο, ήταν στο περίφημο bucketlist μου, για τουλάχιστον τρία χρόνια. Καθώς οι μέρες περνούσαν και η εκδρομή μας έπαιρνε σάρκα και οστά, δεν πίστευα πως αυτήν, την κατά τα άλλα τόσο περίεργη χρονιά, θα συνέβαινε κάτι σαν κι αυτό που για χρόνια ήθελα, ωστόσο δεν θα σκεφτόμουν να προγραμματίσω. Για να σας εξιστορώ όμως αυτή την ανάβαση, όχι απλά συνέβη, αλλά γράφοντας αυτό το χρονικό μια εβδομάδα μετά, παραμένει στο μυαλό μου ως μια απίστευτη εμπειρία, που τη συνιστώ δίχως δεύτερη σκέψη.
Για την ανάβαση, διατίθενται αρκετές διαδρομές καθώς υπάρχουν έξι κύρια καταφύγια στο βουνό, δημιουργώντας αναρίθμητα μονοπάτια. Η δική μας διαδρομή θα ξεκινούσε από τα Πριόνια (1.000 μ.) ακολουθώντας το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 και στη συνέχεια θα διανυκτερεύαμε στο καταφύγιο Α’ (Σπήλιος Αγαπητός) στη θέση «Μπαλκόνι» (2.100 μ). Το επόμενο πρωί η διαδρομή μας θα ήταν προς την κορυφή της Σκάλας (2.900 μ), για να καταλήξουμε στο Μύτικα (2.918 μ) και τελικά να επιστρέψουμε στα Πριόνια.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ο Όλυμπος, το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας, γνωστό και ως το σπίτι των «Δώδεκα Θεών» της ελληνικής μυθολογίας, ανακηρύχθηκε το 1938 ως ο πρώτος εθνικός Δρυμός της χώρας. Η πρώτη επίσημη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου και συγκεκριμένα στο Μύτικα, καταγράφηκε στις 2 Αυγούστου του 1913 και έγινε από τους Ελβετούς Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy με τη βοήθεια του ντόπιου Χρήστου Κάκαλου (ο οποίος ξυπόλητος κατέκτησε το Μύτικα) από το Λιτόχωρο.
Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2020
Ο Μίλτος (που είχε την ιδέα – marketer και αθλητής triathlon-) πρότεινε να διανυκτερεύσουμε στο Λιτόχωρο από την Παρασκευή το βράδυ, μιας και η συνάντησή με τους οδηγούς μας ήταν το Σάββατο στις 10:30 πμ. Το Λιτόχωρο απέχει περίπου 4,5 ώρες από την Αθήνα, οπότε το πολύ πρωινό ξύπνημα του Σαββάτου που θα έπρεπε να προγραμματίσουμε για να φτάσουμε στην ώρα μας στο σημείο συνάντησης στο Λιτόχωρο, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της διαδρομής όπου αναμενόταν 3-4 ώρες πεζοπορία, το θεωρήσαμε μια πολύ καλή ιδέα.
Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2020
Έτσι και έγινε, ξυπνήσαμε το Σάββατο αγναντεύοντας προς το βουνό και διερωτώμενοι αν οι κορυφές που έφτανε το μάτι μας είναι εκεί που θα καταλήγαμε. Το σημείο συνάντησης μας ήταν στο παράρτημα της Trekking Hellas Mt. Olympus, όπου μας έδωσαν τον απαραίτητο εξοπλισμό (κράνη και ζώνες για την αναρρίχηση) και μας έκαναν μια σύντομη ενημέρωση. Οι οδηγοί μας, ο Τάσος Νίκας, Λιτοχωρίτης (στα εννέα του ανέβηκε πρώτη φορά το βουνό) και ο Θανάσης Καρέλας, από την Λάρισα, διασώστης που το χειμώνα μεταξύ άλλων κάνει και ορειβατικό σκι.
Ξεκινήσαμε από την περιοχή Πριόνια, αφήνοντας πίσω μας τους καταρράκτες του Ενιπέα και διασχίζοντας το δάσος. Στη συνέχεια, τις οξιές διαδέχθηκαν η μαύρη πεύκη, μετά το ρόμπολο ενώ το έδαφος από μαλακό και χωμάτινο, έγινε πετρώδες, σχεδόν βραχώδες σε αρκετά σημεία. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω πως υπήρξε μια ποικιλομορφία ως προς τη σύσταση της ομάδας σε σχέση με τη φυσική κατάσταση, από δύτες, αθλητές triathlon και κολυμβητές μέχρι εμάς τους ανυποψίαστους, που μέχρι εχθές είχαμε στην καθημερινότητα μας κάποιο είδος άσκησης και κάποιες συμμετοχές σε 5 και 10km. Όμως και για τους εννέα μας ήταν η πρώτη φορά ανάβασης του Ολύμπου. Ο ρυθμός της πεζοπορίας ήταν σχετικά υψηλός, διανύσαμε 6,5km μέσα σε 2 ώρες και 52 λεπτά. Ήταν αρκετά απαιτητικό, καθώς κάναμε λίγες ολιγόλεπτες στάσεις και η κλίση ήταν επί το πλείστον ανηφορική με πολλά ‘φυσικά’ σκαλιά. Η θέα όμως και το φυσικό τοπίο σε κάνουν να ξεχάσεις την όποια κούραση.
Φτάνοντας στο καταφύγιο, δηλαδή στο σημείο διανυκτέρευσης, όπου βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στο δάσος με τη μαύρη πεύκη και με τη βεράντα του να έχει θέα στο Λιτόχωρο και στο βάθος το Θερμαϊκό κόλπο. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, ο ουρανός πεντακάθαρος με αυτό το γαλάζιο cerulean που δεν ξεχωρίζεις που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Αφού τακτοποιηθήκαμε στον κοιτώνα μας, κάναμε τις διατάσεις μας, το απαραίτητο ντους με παγωμένο νερό (ναι, πάρα πολύ παγωμένο), φάγαμε την τοπική bolognez και ξεκουραστήκαμε. Το απόγευμα μαζευτήκαμε, για να μας δώσουν οι οδηγοί τις απαραίτητες οδηγίες, για την αυριανή ημέρα που θα φτάναμε στην κορυφή του υψηλότερου βουνού της Ελλάδας. Αγωνία και προσμονή ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα – μπλεγμένα με πολύ γέλιο και αρκετό κρύο (11°C). Τα φώτα στο καταφύγιο σβήνουν στις 22:30 και συμφωνήσαμε το ξύπνημα της Κυριακής να γίνει στις 4:50πμ.
Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2020
Η ανάβαση ξεκίνησε στις 5:30πμ με τη βοήθεια φακών, καθώς είχε ακόμη σκοτάδι. Όταν αρχίσαμε να περπατάμε, ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια και το φεγγάρι σε waning crescent – φωτισμένο κατά 34%. Μετά από περίπου 30 λεπτά αφήσαμε πίσω το δάσος, με το τοπίο να γίνεται υποαλπικό με κάποια υποτυπώδη χαμηλή βλάστηση. Μπροστά μας το βουνό και πίσω μας είχε αρχίσει να χαράζει. Μπλε του κοβαλτίου, βαθύ ροδακινί και όσο περνούσε η ώρα τα χρώματα άλλαζαν, μετά από λίγο σε ένα άνοιγμα πριν τη κορυφή της Σκάλας, βλέπαμε την ανατολή. Μια ανατολή που μας έδωσε δύναμη και ακόμα περισσότερη θέληση για να ανέβουμε το “μονοπάτι του Γολγοθά”, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, και μετά το κομμάτι της αναρρίχησης που θα μας οδηγούσε στην κορυφή. Παρέα μας βέβαια σε αυτή τη διαδρομή, είχαμε και τα αγριόγιδα (Rupicapra rupicarpa balcanica) που μας παρατηρούσαν, όσο εμείς παλεύαμε να ανέβουμε το μονοπάτι, με πετρώδες έδαφος και κλίση τουλάχιστον 70%.
Αφού φτάσαμε στην κορυφή της Σκάλας, φορέσαμε τα κράνη, τις ζώνες μας και αφήσαμε ότι περιττό κουβαλούσαμε. Αρχίσαμε την κατηφορική τραβέρσα και μετά από περίπου 45 λεπτά, αφού σκαρφαλώσαμε και αναρριχηθήκαμε στην Κακόσκαλα, πάντα δεμένοι και με τις οδηγίες των οδηγών μας, αντικρίσαμε τον Παραμύτικα και καταλαβαίνουμε πια, πως ο Μύτικας είναι μια ανάσα μακριά.
Μετά από 2 ώρες και 46 λεπτά (3,82 χλμ.),φτάσαμε στην κορυφή αντικρίζοντας απέναντι μας την αψίδα του Στεφανιού, το θρόνο του Δία. Δεν το πίστευα πως τα είχα καταφέρει, πως μετά από μια μέρα ήμασταν εκεί που το βλέμμα μας έφτανε την προηγούμενη μέρα και αναρωτιόμουν σιωπηλά μέσα μου, αν όντως θα τα καταφέρω. Τα χαμόγελα ήταν τεράστια και τα πνευμόνια μας γεμάτα από το πιο καθαρό και άγριο οξυγόνο. Προσωπικά, ένιωσα να γκρεμίζονται όλα τα όρια που από φόβο ή ανασφάλεια έβαζα στον εαυτό μου. Λες και συνέβη ένα reset μέσα στον εγκέφαλο μου. Ένιωσα ελεύθερη, ικανή, γεμάτη και περήφανη που είχα κατακτήσει κάτι, το οποίο για μένα προσωπικά, φάνταζε μακρινό και δύσκολο. Ναι, είναι cliché, αλλά είναι αλήθεια, για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα πως κρύβουμε πολύ δύναμη μέσα μας και ψυχική, αλλά και σωματική. Σε αυτή την περίεργη χρονιά που διανύουμε, για μένα προσωπικά, μια τέτοια υπενθύμιση ήταν το λιγότερο αναγκαία.
Ο Κωνσταντίνος μου ανέφερε περιπτώσεις ανθρώπων που ξεκίνησαν να ανεβαίνουν αλλά τα παράτησαν στη μέση και του έλεγα, αποκλείεται. Και όμως, στη διαδρομή από και προς τα Πριόνια , τη μια η αναπνοή μου και την άλλη τα γόνατα μου, με έκαναν να σκεφτώ πως δεν αντέχω και θέλω να γυρίσω πίσω, αλλά ο υπομονετικός Θανάσης, ο εγωισμός και το γνωστό μου πείσμα, να πετύχω αυτό που έχω βάλει στόχο, δεν με άφησαν να το κάνω. Ευτυχώς, γιατί θα είχα χάσει πολλά. Τέλος, να σημειώσω πως η ορειβασία και η αναρρίχηση από το κομμάτι της Σκάλας προς το Μύτικα δεν απαιτεί καλή φυσική κατάσταση αλλά συγκέντρωση και προσαρμοστικότητα. Μαντέψτε, από όλη την ανάβαση ήταν το αγαπημένο μου σημείο και οι γυναίκες της παρέας, τα πήγαμε εξαιρετικά!
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω πως οι γνώσεις και οι εμπειρία των οδηγών είναι απαραίτητη, μιας και δυστυχώς συμβαίνουν αρκετά ατυχήματα στο βουνό, είτε γιατί ο κόσμος υποτιμά το βουνό ή γιατί υπερεκτιμά τις δυνατότητες του. Ο Θανάσης το προηγούμενο βράδυ είχε ανέβει στη Κακόσκαλα, καθώς δυο άντρες αποκλείστηκαν σε κάποιο σημείο και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, μιας και είχε βραδιάσει και τους έπιασε το κρύο, χωρίς φυσικά τον κατάλληλο εξοπλισμό. Ευτυχώς που είχαν σήμα και κατάφεραν να ειδοποιήσουν εγκαίρως. Υπάρχουν όμως και τα πιο σοβαρά ατυχήματα, που χάνονται πεζοπόροι ή διασώστες πάνω στην προσπάθεια τους να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους. Οι τρεις βασικοί λόγοι που συμβαίνουν τα ατυχήματα είναι η έλλειψη γνώσεων, η υποτίμηση των δυσκολιών και η αύξηση της επισκεψιμότητας στο βουνό. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να το κάνετε με κάποιον που γνωρίζει το βουνό και έχει την ασφάλεια ως γνώμονα, καθώς το βουνό έχει το δικό του μικροκλίμα και ο καιρός και οι συνθήκες πολύ γρήγορα μπορούν να αλλάξουν.
Έχει περάσει μια εβδομάδα που έχω επιστρέψει, το χαμόγελο και η ενέργεια που πήρα δεν λένε να χαθούν. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά για την απίστευτη ομάδα, τα γέλια και την παρέα, τον Μίλτο, τη Λαμπροθέα, τον Γιάννη, την Ελένη, τον Βασίλη, τον Παναγιώτη, τον Πέτρο και τον Κωνσταντίνο, γιατί χωρίς αυτή την ομάδα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί όλο αυτό και φυσικά τους οδηγούς μας για αυτή την αξέχαστη εμπειρία, τη στήριξη και την ασφαλή καθοδήγηση. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως είναι σχεδόν συγκινητική η σχέση που έχουν οι ντόπιοι με το βουνό.
Συναντήσαμε πολλούς που προπονούνταν για trailrunning, άλλους που έκαναν πεζοπορία αλλά και μοναχικούς ορειβάτες που θα διανυκτέρευαν στο οροπέδιο των Μουσών με σκηνές. Φυσικά πέρα των ντόπιων, συναντήσαμε αθλητές που έτρεξαν μόνοι τους, τον ακυρωμένο λόγω covid-19 Olympus Marathon, τουρίστες, παρέες και οικογένειες. Όλοι μαζί να δίνουν – δίνουμε ζωή σε αυτό το πανέμορφο βουνό.
Στην επιστροφή κάναμε την απαιτούμενη στάση στο πανέμορφο και γεμάτο πλατάνια χωριό, του Παλιού Παντελεήμονα για παϊδάκια προβατίνα! Είπαμε πως θα επιστρέψουμε του χρόνου, για να κάνουμε την ανάβαση από το Οροπέδιο των Μουσών, αυτή τη φορά. Και εις ανώτερα!
Φωτογραφικό υλικό: Βούλα Τομαρά και ομάδα