Ο Τζον Κόνορ στέλνει πίσω στο χρόνο τον Κάιλ Ρις προκειμένου να προστατέψει τη Σάρα Κόνορ από τους Εξολοθρευτές του Skynet, μόνο που η πραγματικότητα που συναντά εκεί ο Κάιλ είναι πολύ διαφορετική από αυτή που περίμενε. Αναποφάσιστο ως προς το αν επανεκκινεί ή απλώς συνεχίζει (εξίσου αχρείαστα) το σύμπαν των δύο πρώτων «Terminator» του Κάμερον, η νέα, αρκούντως χορταστική κατά τα λοιπά περιπέτεια μιας σειράς-ορόσημο για την ποπ κουλτούρα μπλέκεται ανάμεσα στα ταξίδια στο χρόνο και την αυτοαναφορικότητα.
Συμπλέοντας με τη λογική των μεγάλων στούντιο, το «Terminator: Genisys» φιλοδοξεί να αποτελέσει την αρχή μιας νέας τριλογίας, η οποία θα επανεκκινήσει το θρυλικό σύμπαν που μας πρωτοσύστησε ο Τζέιμς Κάμερον το 1984. Με τη διαφορά πως δε γίνεται να ξαναχτίζεις από τα θεμέλια βασιζόμενος σε μία μορφή αυτοαναφορικότητας που ελάχιστα διαφέρει από την αυτοπαρωδία.
Για την ακρίβεια, η πέμπτη ταινία της σειράς «Terminator», σε σκηνοθεσία Άλαν Τέιλορ (γνωστός από τα «Thor 2» και «Game of Thrones»), δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, χορταστική σε στιγμές αλλά ταυτόχρονα τόσο μα τόσο ανακυκλώσιμη ως προς τα κεντρικά χαρακτηριστικά της μυθολογίας της, που δεν έχει αποφασίσει αν θέλει πραγματικά να διαφοροποιηθεί από το παρελθόν της. Πιθανότατα γιατί θέλει την ίδια στιγμή να μη χάσει από πελάτες ούτε τους «παλιούς» που π.χ. δεν διανοούνται «Εξολοθρευτή» χωρίς Σβαρτσενέγκερ, ούτε τους «νέους» που μοιάζει απίθανο να ψηθούν από μία τέταρτη συνέχεια μιας σειράς που ξεθύμανε εμφανώς μετά το «T2».
Έτσι, εκμεταλλεύεται για άλλη μια φορά το γερασμένο πια σήμα κατατεθέν της, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, εντάσσοντας την ηλικία του στη λογική πως ο εξωτερικός ιστός ενός Εξολοθρευτή T-800 γερνά σαν κανονικός άνθρωπος. Στον αντίποδα, επιστρατεύει μια σειρά φρέσκων προσώπων στη σειρά, από την Εμίλια Κλαρκ (την Καλίσι του GoT) ως νέα Σάρα Κόνορ, τον Τζέισον Κλάρκ («Zero Dark Thirty») στο ρόλο του Τζον Κόνορ και τον Τζέι Κόρτνεϊ (από το τελευταίο «Die Hard») ως Κάιλ Ρις, μέχρι τον Μπιούνγκ-Χουν Λι ως τον νέο T-1000 και τον Τζ. Κ. Σίμονς (του «Whiplash») στο ρόλο ενός ντετέκτιβ. Δυστυχώς, κανένας τους δεν καταφέρνει να εντυπωθεί ως αντάξιος κάποιου προκατόχου του στη σειρά.
Η ίδια η ιστορία του «Terminator: Genisys» θυμίζει απόπειρα να δημιουργήσεις ένα νέο πιάτο φτιαγμένο από την ίδια πρώτη ύλη αυξάνοντας απλώς το ανακάτεμα. Και εδώ, όπως στο πρώτο «Terminator», ο Κάιλ Ρις στέλνεται εν έτει 2029 από τον Τζον Κόνορ στο Λος Άντζελες του 1984, προκειμένου να σώσει τη μητέρα του, Σάρα (και κατ” επέκταση την μελλοντική αντίσταση των ανθρώπων κατά των μηχανών) από τον Εξολοθρευτή που το Skynet ήδη πρόλαβε να στείλει. Με τη διαφορά πως προς μεγάλη έκπληξη του Κάιλ, η Σάρα είναι ενήμερη για όλα – από την περίφημη Ημέρα της Κρίσεως και τον μελλοντικό πόλεμο μέχρι ότι εκείνος θα είναι ο πατέρας του παιδιού της, Τζον Κόνορ. Κι ο λόγος είναι πως την ίδια είχε επισκεφτεί πριν χρόνια από το μέλλον ένας T-800 (εδώ μπαίνει ο Εξολοθρευτής Άρνι που γερνάει) για να την προστατέψει, «σφυρίζοντάς» της τα επακόλουθα. Με την ανατροπή στην εξέλιξη της υπόθεσης να αφορά στον Τζον Κόνορ, η οποία όλως περιέργως προδίδεται από το τρέιλερ.
Η παραπάνω διαφοροποίηση, εν προκειμένω, από τη γνωστή εκδοχή του αρχικού «Εξολοθρευτή» υποτίθεται πως λειτουργεί επεξηγηματικά ως προς το χωροχρονικό πέρα-δώθε και τα παράλληλα σύμπαντα (εκείνα για τα οποία ακούμε και αυτά που όντως παρακολουθούμε) που αναπτύσσονται στη ροή της ταινίας. Αυτό που προκύπτει ωστόσο είναι ένα μπέρδεμα, εξαιρετικά απίθανο να λυθεί ενόσω παρακολουθεί κανείς το «Terminator: Genisys», αφήνοντας ως μόνη ρεαλιστική διαφυγή το απροβλημάτιστο χάζεμα των εκτενών σκηνών δράσης.
Στον ρυθμό που ανεβοκατεβαίνει με άνεση και τις αλλεπάλληλες, χαρακτηριστικές ατάκες-κλεισίματα του ματιού στις δύο πρώτες, κλασικές ταινίες, το «Terminator: Genisys» έρχεται να προσαυξήσει μια ανακυκλώσιμη ύλη από σκηνές και ψηφιακά εφέ που 25 χρόνια μετά τον δεύτερο «Εξολοθρευτή» παραμένουν στη σκιά των φιλμ του Κάμερον. Μοιραία λοιπόν, στο βασικό αίνιγμα του πώς επανασυστήνει κανείς το σύμπαν σαν του «Terminator», η απάντηση σίγουρα δεν κρύβεται στην ανακύκλωση και τα βολικά δάνεια της αυτοαναφοράς. Για την ακρίβεια – και μεταφορικά μιλώντας, όλες τις περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας της τελευταίας 25ετίας να ανακύκλωνε κανείς (συμπεριλαμβανομένου του «Avatar»), δε θα αρκούσε για να προκύψει ένας «Εξολοθρευτής» ισάξιος των δύο πρώτων ταινιών της σειράς. Γιατί αν κάτι μας έδειξε με τα χρόνια ο Κάμερον τόσο μέσω του tech-noir θρίλερ του 1984 όσο και του εξίσου άφταστου με όρους action και entertainment value φιλμ του 1991, είναι πως η αξία του «Terminator» ήταν συνυφασμένη με την ανάγκη για πρωτοπορία.
Το «Terminator: Genisys» όμως δεν έχει καμία σχέση με την πρωτοτυπία, πόσο μάλλον με την πρωτοπορία. Τα πρώτα φιλμ, άλλωστε, είχαν στον καιρό τους με κάτι απτό να αναμετρηθούν: από την απόλυτη ενσάρκωση της τεχνοφοβίας ως την τελευταία φάση του ψυχροπολεμικού εφιάλτη σχετικά με τον πυρηνικό όλεθρο. Το φιλμ του Τέιλορ, από την άλλη, δεν παραθέτει κανέναν λόγο ύπαρξης πέραν της εμπορικής εκμετάλλευσης ενός κινηματογραφικού μύθου. Η ειρωνεία είναι πως τα δύο πρώτα φιλμ θα εξακολουθήσουν να είναι τα με διαφορά πιο επιτυχημένα σε εισπράξεις της σειράς.
Από τον Νεκτάριο Σάκκα, περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Terminator : Genisys"