Τέλος χρονιάς – Aρχή αγωνίας

Τέλος μιας ακόμη σχολικής περιόδου. Τελειόφοιτοι λυκείου με στρες στο κόκκινο. Καφέδες, ξενύχτια, συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων και θεμάτων ΣΟΣ στο ίντερνετ… Ελπίδες, σχέδια και προσδοκίες για το μέλλον ανάμεικτα με φόβους, αμφιβολίες, ανασφάλειες και άγχος για αυτό το τόσο αβέβαιο αύριο… Το αβέβαιο αύριο μιας ακόμη γενιάς δεκαοχτάρηδων που πέρασε ατέλειωτα απογεύματα και βράδια σε κάθε είδους φροντιστήρια. Για να μάθει εκεί, Αγγλικά, Γαλλικά, φυσική, χημεία, έκθεση ιδεών και όλα αυτά που θα έπρεπε κανονικά να μάθει το πρωί στο σχολείο….

Αχ αυτά τα φροντιστήρια..Μοναδική Ελληνική εφεύρεση και πρωτοτυπία, που με τα χρόνια, (και την ανοχή και συμμετοχή όλων), εξελίχθηκε σε ένα εκπαιδευτικό παρά-κύκλωμα με ετήσιους τζίρους δισεκατομμυρίων… Ένα παρά-κύκλωμα, που όπως τόσα άλλα στην Ελλάδα, καθιερώθηκε σταδιακά και έγινε ένα αποδεκτό και «λογικό» μέρος της κοινωνίας και καθημερινότητας μας. Που κανείς δεν αμφισβητεί πλέον, αλλά το αποδέχεται και το χρυσοπληρώνει αγόγγυστα σαν το «αναγκαίο κακό». Παρόλα αυτά όμως, έμεινα κατάπληκτος τις προάλλες όταν άκουσα την Υπουργό παιδείας να ανακοινώνει περήφανη, σε μια τηλεοπτική συνέντευξη της, την δημιουργία και λειτουργία από το Υπουργείο Παιδείας «ηλεκτρονικού φροντιστηρίου» (!!!) για τους μαθητές του Γυμνάσιου. Έμεινα κατάπληκτος, γιατί δεν περίμενα το ίδιο το Υπουργείο να αποδεχθεί επίσημα την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Ενός συστήματος, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει χωρίς τα παράλληλα φροντιστήρια !!!

Και αναρωτιόμουν γιατί η δημοσιογράφος δεν έκανε την απλή ερώτηση. Μπορείτε κυρία Υπουργός να μας εξηγήσετε την ανάγκη ύπαρξης των φροντιστηρίων; Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν; Γιατί οι μαθητές θα πρέπει το απόγευμα μετά το σχολείο να πηγαίνουν σε ένα άλλο παράλληλο εκπαιδευτικό φορέα για να μάθουν αυτά που θα έπρεπε να μάθουν το πρωί στο κανονικό σχολείο;

Αν και μεταξύ μας, όχι ότι περίμενα να κάνει την ερώτηση η δημοσιογράφος. Έτσι όπως καταντήσαμε στην χώρα μας, πιθανότατα επρόκειτο για κρατικο δίαιτο (άμεσα ή έμμεσα) καλό-αμειβόμενο «παπαγαλάκι» από αυτά που ποτέ δεν κάνουν ζόρικες ερωτήσεις στους πολιτικούς εκπροσώπους και το κατεστημένο-εργοδότη. Ούτε βεβαίως ότι περίμενα (ακόμη και αν την έκανε), ότι θα υπήρχε απάντηση από την Υπουργό μας.

Ζούμε σε μια σουρεαλιστική χώρα όπου το παράλογο, το απίθανο και το φανταστικό, θεωρούνται λογικό, δεδομένο και πραγματικό. Και κανείς, μα κανείς δεν φαίνεται να αμφισβητεί και να διαμαρτύρεται. Κανείς δεν αναρωτιέται γιατί (εφόσον υποτίθεται ότι έχουμε «δωρεάν παιδεία»), γιατί πρέπει να πληρώνει επιπλέον σημαντικά ποσά για την εκπαίδευση των παιδιών του; Γιατί πρέπει να στέλνει τα παιδιά του στο φροντιστήριο να μάθουν αγγλικά, φυσική, χημεία, έκθεση, μαθηματικά, κλπ, που κανονικά θα έπρεπε να μαθαίνουν στο σχολείο; Γιατί οι καθηγητές δεν κάνουν όπως πρέπει τη δουλειά τους και τι διδάσκουν το πρωί στο σχολείο; Και δεν είναι, συχνά αυτοί οι ίδιοι οι καθηγητές, που διδάσκουν το βράδυ στα φροντιστήρια ή κάνουν ιδιαίτερα επί πληρωμή; Γιατί δεν υπάρχουν φροντιστήρια στην Δανία, Γερμανία, Αγγλία, Αυστρία και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες; Τι το ιδιαίτερο έχουμε εμείς σαν χώρα;

Ίσως οι δύσκολες απαντήσεις σε όλα αυτά τα «γιατί» να αποτελούν την καλύτερη απόδειξη της χρόνιας και βαθειάς κρίσης που λυμαίνεται την χώρα μας. Που ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό τομέα έχει πάρει πλέον την μορφή μάστιγας. Αρκεί μια ματιά στην κατάσταση των σχολικών και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας (και η αντίστοιχη σύγκριση τους σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες) για να πείσει τον οποιοδήποτε. Δυστυχώς, σταδιακά το πάρα-εκπαιδευτικό μας σύστημα-κύκλωμα εξελίχθηκε σε ένα μέρος της Ελληνικής παραοικονομίας, που παρέχουν αυτό το δεύτερο (συχνά σημαντικότερο) εισόδημα στους εκπαιδευτικούς. Και τα φροντιστήρια αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο του όλου αυτού παρα-κυκλώματος. Πάνω στον οποίο κτίστηκαν σταδιακά αλλοπρόσαλλα και χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο ΤΕΙ στο πουθενά (για να εξυπηρετήσουν κάποιους ψηφοφόρους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων και ταβερνιάρηδες), άχρηστα πανεπιστημιακά τμήματα (για το βόλεμα ημετέρων) και τόσες άλλες ελληνικές πρωτοτυπίες!!!

Στο μεταξύ μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν, τα φροντιστήρια κάθε τέτοια περίοδο θα παίρνουν φωτιά!!! Θα έχουν την τιμητική τους !! Θα προσπαθούν να μαντέψουν τα θέματα που θα μπουν, τις “τάσεις” που επικρατούν σε κάθε τομέα σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Γιατί έχουν άμεσο ενδιαφέρον να «πέσουν μέσα». Οι επιτυχίες των μαθητών τους αποτελεί την καλύτερη τους διαφήμιση για τους επόμενους μαθητές-πελάτες….

Και όλοι οι υπόλοιποι, γονείς και μαθητές, βαθιά νυχτωμένοι και αφημένοι και αποκαμωμένοι «θα ζουν τον μύθο τους» (καλύτερα από τους τουρίστες μας). Τον μύθο της «δωρεάν παιδείας»…