Face to Face… με τον Σταύρο Αβδούλο

Ο Σταύρος Αβδούλος γεννήθηκε στο Παρίσι, μεγάλωσε στο Λουξεμβούργο και ζει στις Βρυξέλλες. Σπούδασε διερμηνέας στις Βρυξέλλες και όταν δεν τρέχει στα ματς του Ολυμπιακού, δουλεύει ως ελεύθερος επαγγελματίας σε διερμηνεία και μετάφραση ενώ παράλληλα πρωταγωνιστεί σε θεατρικές σκηνές.

Συνέντευξη: Σώτια Μυτιληναίου
Φωτογραφία: Newsville.be

________________________

Οι πρώτες μου εμπειρίες από το θέατρο ήταν οι συμμετοχές μου στις σχολικές μαθητικές παραστάσεις για τις οποίες εισέπραττα θετικά σχόλια.

Ξεκίνησα το θέατρο στις Βρυξέλλες κατά τύχη. Δέχτηκα να παίξω, ύστερα από πολλές πιέσεις, ένα ρόλο που κανονικά είχε αναλάβει ο αδερφός μου. Λόγω υποχρεώσεων, είχε αναγκαστεί να αρνηθεί το ρόλο και για αντικαταστάτη πρότεινε εμένα.

Πάντα είχα ένα ταλέντο στο να παριστάνω τον διασκεδαστή … Αυτό που αποκαλούμε συχνά «ο καραγκιόζης της παρέας».

Μου αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους και να τους κάνω να γελάνε. Πιστεύω ότι είναι η συνεισφορά μου σε μία παρέα. Έτσι τη βρίσκω … με το χιούμορ. Είναι το όπλο μου.

Όταν μου προτάθηκε να παίξω θέατρο εδώ, αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να δεχτώ και να ξεπεράσω τη ντροπή και τους φόβους μου για το άγνωστο ήταν η θετική άποψη που είχα σχηματίσει για το θίασο.

Όταν για πρώτη φορά παρακολούθησα μια παιδική θεατρική παράσταση του θιάσου έμεινα άναυδος. Δεν το πίστευα ότι μια ερασιτεχνική δουλειά μπορεί να αποδώσει τόσο και να οδηγήσει σε ένα άρτιο αποτέλεσμα.

Δε μου αρέσουν καθόλου τα κλισέ.

Η δύναμη του θιάσου μας έγκειται στο ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας θίασος. Ξεκίνησε από μια παρέα και το ίδιο κλίμα παραμένει μέχρι και σήμερα.

Δε με ενδιαφέρει σχεδόν ποτέ τι ρόλος θα μου ανατεθεί. Για μένα η χαρά είναι όλη η διαδρομή από την πρώτη μέρα των διαδικασιών της πρόβας μέχρι και την τελευταία πριν την παράσταση.

Αυτό που με γεμίζει πραγματικά είναι οι άνθρωποι με τους οποίους έρχομαι σε επαφή και έχω αναπτύξει στενές σχέσεις. Η χαρά της καλής παράστασης, του έργου, του χειροκροτήματος και της αναγνώρισης, έχω παρατηρήσει ότι είναι πολύ σημαντικά μεν εφήμερα δε.

Η παράσταση σου ανεβάζει την αδρεναλίνη αλλά δεν παύει ναι είναι το τέλος του ταξιδιού. Ό,τι είναι να γίνει σε όλα τα επίπεδα ηθοποιίας, σχέσεων και κειμένου έχει ήδη γίνει στις πρόβες.

Η εμπειρία κατά τη διάρκεια του παιξίματος ενός ρόλου είναι μεταφυσική. Την ώρα που παίζω δεν είμαι ο Σταύρος που παίζει ένα ρόλο. Νιώθω να είμαι ο ίδιος ο ρόλος.

Η σχέση με το κοινό την ώρα της παράστασης έχει την αίσθηση της θερμότητας, της έντασης, του ηλεκτρισμού…Ανεβάζει την αδρεναλίνη και με βοηθά να παίζω καλύτερα.

Όταν παίζω μπροστά στο κοινό έχω ένα άγχος για την επιτυχία. Θέλω οι προσπάθειες και οι πρόβες που κάναμε όλοι μαζί τόσο καιρό να καρποφορήσουν. Δε φοβάμαι μήπως τα χάσω ή ξεχάσω τα λόγια μου. Για αυτό και δε με διακατέχει καθόλου το άγχος της απόδοσης. Απλά, θέλω να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Από τα πιο αγχωτικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου ήταν το ότι σπούδασα διερμηνέας.

Είδα σαν πρόκληση το να σπουδάσω διερμηνεία. Στράφηκα προς αυτό περισσότερο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι θα καταφέρω κάτι δύσκολο και όχι γιατί πραγματικά μου άρεσε.

Διάλεξα να μην ακολουθήσω το επάγγελμα που σπούδασα γιατί στην συγκεκριμένη δουλειά (του διερμηνέα) ο παράγοντας άγχος είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, κάτι που έμεινα δε μου ταίριαζε καθόλου.

Οι Βρυξέλλες και συγκεκριμένα το κέντρο τους δε μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα. Βέβαια παλιότερα, όταν πρώτο-ήρθα, το κέντρο ήταν πιο σκοτεινό, πιο βρόμικο και επικίνδυνο και ίσως αυτό να με απώθησε εξαρχής. Όταν ήμουν πιο μικρός και επισκεπτόμασταν την πόλη, αισθητικά, μου φαινόταν πολύ θλιβερή. Όταν έχει καλό καιρό, μου φαίνεται πιο όμορφη.

Θεωρώ ιεροσυλία να χάσω αγώνα ποδοσφαίρου με τον Ολυμπιακό.

Έχω παρατηρήσει πως κοινό στοιχείο των ανθρώπων που είναι άρρωστοι με την ομάδα τους είναι οι σχετικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία. Δημιουργείται έτσι ένας ισόβιος δεσμός.

To ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός … μπορεί να φανεί αρκετά επιφανειακό αυτό που θα πω αλλά… αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και του εαυτού μου.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα στο γήπεδο, βλέπω τους ανθρώπους να μεταμορφώνονται. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι μας επηρεάζει… Tα χρώματα; H ψυχολογία του όχλου; Πάντως, αναλογιζόμενος εκ των ύστερων τη συμπεριφορά μας, μου μοιάζει με σχιζοφρένεια.

Δεν επιδιώκω να συμμετέχω σε θεσμούς και οργανωμένες εκδηλώσεις γιατί προτιμώ τις ανθρώπινες σχέσεις που προκύπτουν αυθόρμητα μέσα από τη ζωή.

Δεν κατακρίνω τις εθνοκεντρικές συγκεντρώσεις. Απλά, τις περισσότερες φορές, εμένα δε με ενθουσιάζουν παρά την πίστη μου ότι προσφέρουν σημαντικό έργο στην κοινότητα των Ελλήνων εδώ.

Στην οικογένεια και στις φιλικές σχέσεις πιστεύω στην ανεξαρτησία και στην ατομική υπευθυνότητα. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και τις πράξεις του.