Ο καλός μου φίλος Γιάννης μου το λέει και το ξαναλέει… «Γράψε ρε συ και κάτι αισιόδοξο για την Ελλάδα!!! Όλα μαύρα και άραχνα τα βλέπεις. Δεν υπάρχει επιτέλους και τίποτε καλό σ” αυτή την χώρα;»
Βεβαίως και υπάρχει Γιάννη μου και όχι μόνο ένα, αλλά πολλά. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχω την αίσθηση, ότι ζούσαμε (και εξακολουθούμε να ζούμε) σε μια εικονική πραγματικότητα. Όπου ότι καλό γίνεται σε αυτόν τον τόπο, λες και θάβεται από τα ΜΜΕ και μόνο τα μαύρα και άραχνα μας λένε. Λες και η τηλεόραση έχει γίνει ξανά μαυρόασπρη και το χρώμα χάθηκε από τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Σήμερα όμως (4/1/2011) διάβασα στα ΝΕΑ μια είδηση που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Η είδηση λέει ότι ο φοιτητής κος Ραφαήλ Παπαδόπουλος ψηφίστηκε από τους αναγνώστες των Νέων ως το πρόσωπο της χρονιάς. Προσέξτε, όχι κάποιος πολιτικός, κάποιος τραγουδιστής ή ποδοσφαιριστής ή κάποια τελεπερσόνα. Ένας απλός φοιτητής !!! Απλός; Δεν νομίζω. Ο Κος Ραφαήλ Παπαδόπουλος (το Κύριος με κεφαλαίο παρακαλώ), είχε αριστεύσει πέρσι το καλοκαίρι στις πανελλαδικές εξετάσεις (19.952 μόρια πέτυχε, μόλις 48 μόρια από το απόλυτο άριστα!!!) και πέρασε πρώτος στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ που αποτελούσε και την πρώτη επιλογή του.
Σιγά τα αυγά θα μου πείτε. Ο πρώτος αριστούχος είναι που μπαίνει στο πανεπιστήμιο; Αμ δε. Ο Κος Ραφαήλ Παπαδόπουλος πάσχει από σοβαρή σπαστική τετραπληγία και κινείται συνήθως με αναπηρική καρέκλα. Με τα αποτελέσματα που πέτυχε θα μπορούσε να περάσει σε οποιαδήποτε σχολή επιθυμούσε. Εκείνος όμως είχει αποφασίσει από καιρό ότι θα επέλεγε το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, γιατί -όπως λέει- θέλει να γίνει πολιτικός !!!
Άλλο πάλι και τούτο, είπα μέσα μου… Υπάρχουν ακόμη νέοι και μάλιστα αριστούχοι που θέλουν να γίνουν πολιτικοί;!!! Η ιστορία μου κίνησε την περιέργεια και έψαξα στο διαδίκτυο (ναι εκεί που ουδέν κρυπτόν πλέον..) τον Κον Ραφαήλ Παπαδόπουλο. Έχουμε λοιπόν και λέμε. Ο Κος Παπαδόπουλος αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά… «δεν μασάει», όπως λένε φίλοι και συμμαθητές του. Λατρεύει τη λογοτεχνία και τα ρεμπέτικα (έμαθε μόνος του να παίζει τζουρά) και είναι ένας συνδυασμός ευαίσθητου αγωνιστή που έχει μια περήφανη «μαγκιά». Τελείωσε το 20ο Λύκειο Θεσσαλονίκης και οι καθηγητές του δηλώνουν περήφανοι γι” αυτόν. Δεν χρειάστηκε να ξενυχτήσει ή να κάνει υπερβολές. Με μεθοδικότητα στο διάβασμα και 4 1/2 ώρες φροντιστήριο την εβδομάδα (έναντι 15 ωρών των συμμαθητών του) τα κατάφερε περίφημα. Ο ίδιος ευελπιστεί και φιλοδοξεί μια καριέρα πολιτικού. Και έδειξε από νωρίς την στόφα του αγωνιστή όταν κατάφερε μετά από πιέσεις και παρεμβάσεις, να τοποθετηθεί ειδική ράμπα στο σχολείο του έξι μήνες πριν την αποφοίτηση του (πάλι καλά με το ελληνικό δημόσιο). Τώρα προσπαθεί να πετύχει το ίδιο στο πανεπιστήμιο. Κουράγιο Ραφαήλ (εντάξει ρε Γιάννη μην βαράς για την κριτική αλλά τα χάλια – χάλια στην Ελλάδα … τι να κάνουμε;).
Δηλώνει ήδη απογοητευμένος από τις φοιτητικές παρατάξεις στο πανεπιστήμιο (ναι για τους ανεγκέφαλους κομματο-τσομπάνηδες λέει το παλικάρι) και την συμπεριφορά ορισμένων καθηγητών, οι οποίοι ,όπως λέει, «απαξιώνουν με την στάση τους το πανεπιστήμιο». Μου άρεσε ιδιαίτερα η δήλωση του: «Η μητέρα μου, μου έλεγε από μικρό παιδί μια φράση του Αριστοτέλη. Το πρώτο κινούν ακίνητο, δηλαδή αυτό που κινεί τα πάντα, το μυαλό μας, δεν χρειάζεται να κινείται».
Εγώ ένα έχω να πω. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ Παλικάρι, και μην κωλώνεις μπροστά σε όλους αυτούς που θα πέσουν να σε φάνε (μόλις καταλάβουν ότι δεν είσαι του σιναφιού τους). Αυτοί παλικάρι μου, με την ψυχική και πνευματική τους αναπηρία δεν μπορούν να σταθούν μπροστά σου. Πίστεψε με, εσύ έχεις τις δυνάμεις να τρέξεις, να κάνεις άλματα και να οδηγήσεις κι άλλους με το παράδειγμά σου. Γιατί εσύ και όλα τα άλλα ικανά παιδιά της γενεάς σου, είστε η μοναδική λύση για να βγούμε από την βαλτωμένη κατάσταση στην Ελλάδα μας. Και θέλω να ξέρεις, πως αν τα καταφέρεις και βάλεις υποψηφιότητα, έχεις ήδη έναν πιστό ψηφοφόρο.
* Δείτε το μικρό βίντεο που παίζει τζουρά και κοιτάξτε την καθαρότητα στα μάτια του. Θα καταλάβετε πολύ καλά τι λέω…