Ο Σπασμένος καθρέπτης στη πόλη των Λωτοφάγων

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Σε δεύτερο ενικό.

Είναι φορές που η κούραση της ημέρας στο τέλος της εβδομάδας σε οδηγεί στο σπίτι χωρίς τύψεις για τη χαμένη έξοδο. Ο αυτόματος πιλότος σε προσγειώνει στην καναπεδάρα σου και το δροσερό αναψυκτικό σε ξυπνάει αρκετά για να δεις αβίαστα ένα κάργα βίαιο έργο χωρίς νόημα ή με μόνο νόημα να μην αγχωθείς μέχρι το « χάπι » end. Το μόνο στρες παραμένει η στιγμή όπου τα νυσταγμένα βήματα θα σε οδηγήσουν μέχρι το XL κρεβάτι σου. Μόλις δε σ΄ αγκαλιάσει το πουπουλένιο μαξιλάρι ένα χαμόγελο του Μορφέα είναι αρκετό για σε ταξιδέψει στη χώρα των Λωτοφάγων και να σε φτάσει χωρίς τύψεις σε ένα ακόμα επόμενο πρωινό ξεκίνημα.

Παύση.

Σε πρώτο ενικό.

Πάμε να το δούμε ανάποδα το έργο τώρα; Έχει φτάσει αργά απόγευμα, είμαι ακόμα στο γραφείο με τα μάτια πρησμένα από την οθόνη και το στομάχι ματιασμένο από την καφετιέρα που μου κρατάει μόνιμη συντροφιά από τις πρωινές ώρες. Τα πάντα μου λένε να ακολουθήσω το τρίπτυχο « αυτόματος πιλότος- action movie- Μορφέας » αλλά ο έξαποδώ έχει πολλά ποδάρια και το τελευταίο βλέμμα στην οθόνη πέφτει πάνω στην εκδήλωση της Κλεοπάτρας: το κείμενο της πρόσκλησης δεν με προδιαθέτει να αλλάξω τα σχέδια μου. Όμως ένα από τα πολλά ποδάρια με γαργαλάει και πάλι καρφώνοντας το βλέμμα μου στο όνομα του Γιάννη Οικονομίδη.

Παύση.

Στον πρώτο πληθυντικό.

Μπαίνοντας στον χώρο της αίθουσας Τέχνης « Theorema » η ενέργεια των έργων του Θοδωρή Παπαϊωάννου μας προδιαθέτει για κάτι ξεχωριστό και συνάμα μας ξυπνάει. Ένας γρήγορος γύρος στα έργα του καλλιτέχνη και η λέξη « Σπασμένος καθρέπτης » αποκτά σιγά-σιγά νόημα. Η πόρτα της γκαλερί ανοιγοκλείνει για κανά μισάωρο ακόμα, τα πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς, τα μικρόφωνα έτοιμα, η κάμερα στη θέση της, ένα τελευταίο νετάρισμα και μετά το χαιρετισμό της οικοδέσποινας όλη μας η προσοχή στον ομιλητή.
Όλοι τον γνωρίζουμε. Όλοι θέλουμε να ακούσουμε. Όλοι έχουμε ανάγκη τις μέρες αυτές να μας μιλήσει κάποιος Γιάννης και να μας βάλει σκέψεις και συναισθήματα σε τάξη. Ας είναι η Τέχνη του Θοδωρή, η μαυρόασπρη ή η πολύχρωμη αιτία. Κυρίως για αυτό ήρθαμε. Ήρθαμε να ακούσουμε και να δούμε μέσα από τα διδακτικά μάτια αυτού που χαϊδευτικά εγώ φωνάζω « Δάσκαλο ». Για αυτό αφήσαμε την καναπεδάρα, για αυτό πήραμε το καρότσι με το μικρό παραμάσχαλα, για αυτό αφήσαμε το έτερο ήμισυ στο σπίτι να προσέχει τα παιδιά, για αυτό ψάχναμε μία ώρα για πάρκινγκ, για αυτό θα μας κρατάει μία ζωή μούτρα ο Bruce Willis και η παρέα του.

Παύση.
Λύτρωση.

Απρόσωπα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα οδηγούσαν κάποιον στη χτεσινή ομιλία του Γιάννη Οικονομίδη και άλλοι τόσοι στη συνομιλία με τα έργα του Θοδωρή Παπαϊωάννου. Μερικοί λόγοι παρουσίας -ή μη- θα μπορούσαν να κρυφτούν για λίγο πίσω από λέξεις όπως η υποχρέωση, η κοινωνικότητα, η γνωριμία, η φιλία, η συνεργασία, η τέχνη. Άλλοι λόγοι θα υπογράμμιζαν και θα έδιναν ειδικό βάρος σε έννοιες όπως η διδαχή, η πνευματικότητα, η αυτογνωσία, η φιλο-σοφία, η εξέλιξη, η Τέχνη.
Μένει λοιπόν, στον καθέναν από τους προσκεκλημένους, μέσα σε ένα σφιχτό μισάωρο, σε 30 λεπτά ομιλίας, σε δύο τεταρτάκια ήρεμης αναπνοής, σε αυτή τη λειψή ακαδημαϊκή ώρα να αποφασίσει σε ποια όχθη των παραπάνω λέξεων θέλει να ανήκει, σε ποια μεριά του καθρέπτη θέλει να βρίσκεται.

Υστερόγραφο.

Το ρεπορτάζ από την χτεσινή εκδήλωση θα δημοσιευτεί με καθώς πρέπει δημοσιογραφική γλώσσα αυτή τη φορά, πλούσιο φωτογραφικό υλικό και βίντεο της ομιλίας σύντομα από το Newsville.be.

Photo credit: Newsville.be

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Ο Σπασμένος καθρέπτης στη πόλη των Λωτοφάγων"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *