Το μέλλον της Ελλάδας είναι πλέον στο χέρι των Ελλήνων

Στο ξεκίνημά της η Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιουργούσε -μεταξύ άλλων- και την ελπίδα ότι μέσω αυτής, πολλές χώρες που μέχρι τότε ήταν “εχθροί” θα μετατρέπονταν σε φίλους και συνεργάτες για έναν κοινό σκοπό. Σήμερα, 20 χρόνια μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, η κρίση του ευρώ μάλλον τείνει να μετατρέψει ορισμένους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε “εχθρούς”. Εγώ τουλάχιστον έτσι εισπράττω τα συχνά κρούσματα “εχθρικής” συμπεριφοράς Βορειοευρωπαίων εναντίον Ελλήνων, Ισπανών, Ιταλών κλπ που μας θεωρούν υπεύθυνους για το οικονομικό πρόβλημα και μας “στολίζουν” ανάλογα με την πρώτη ευκαιρία.

Το ερώτημα που μπαίνει στην έναρξη της νέας χρονιάς είναι κατά πόσο, εν μέσω της χιονοστιβάδας του παγκόσμιου οικονομικού προβλήματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσει να μείνει συμπαγής και να εγγυηθεί στους πολίτες της μια ισότιμη και ειρηνική διαβίωση, μέσω μιας Ευρώπης της ανάπτυξης, μιας Ευρώπης των πολιτών και όχι της στενής λογιστικής γραφειοκρατίας.

Θέλω να γράψω ως Ευρωπαίος πολίτης, όμως δεν μπορώ να αφήσω στην άκρη το συναίσθημα που έχω ως Έλληνας. Πρώτα απ' όλα πιστεύω ότι το πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι λιγότερο οικονομικό και περισσότερο πολιτικό. Είναι πολιτικό και στην Ελλάδα, αλλά είναι πολιτικό και στην Ευρώπη.

Είναι πολιτικό το πρόβλημα στην Ευρώπη διότι για πρώτη φορά μετά από την ύπαρξη του ευρώ, ακούγονται ευρύτερα οι ευρωσκεπτικιστές, οι αρνητές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φαίνεται να έχουν πλέον σημαντικό μέρος της κοινωνίας μαζί τους. Το οποίο σημαίνει ότι, πολιτικά οι ηγεσίες της Ευρώπης απέτυχαν να ταυτίσουν τα όποια οφέλη προέκυψαν από αυτή την ευρωπαϊκή πορεία με την Ένωση και ακολούθησαν μία πολιτική η οποία βόλευε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μονομερή συμφέροντα κρατών, αλλά η οποία κατέληξε τελικά να δημιουργεί σήμερα την πολύ μεγάλη αμφισβήτηση.

Είναι πολιτικό το πρόβλημα στην Ελλάδα διότι το πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα όχι μόνο απέτυχε αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί αποτυχημένα, αφ΄ ενός διότι αρνείται να κυβερνήσει, αφ' εταίρου επειδή υπάρχουν πολιτικοί που νοιάζονται μόνο για τις εκλογές και τον πολιτικό εγωισμό τους, έχοντας τη φαντασίωση ή την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να προσφέρουν μια ευκολότερη εναλλακτική λύση για την έξοδο από την κρίση. Και οι οποίοι μόλις κερδίσουν τις εκλογές (αν βέβαια πετύχουν αυτοδυναμία και σας συμβουλεύω να μη στοιχηματίσετε σ' αυτό διότι θα χάσετε), θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον χειρότερο εφιάλτη τους: την τρόικα, την οποία καταγγέλλουν και κριτικάρουν σήμερα, να την παρακαλάνε αύριο, άνευ όρων. Όλα αυτά βεβαίως δημιουργούν και το αγωνιώδες ερώτημα “τι πρέπει να γίνει;” ή “ποια Ευρώπη θέλουμε;”

Σε ότι αφορά την Ευρώπη, οι Ευρωπαϊστές θέλουμε σαφώς μια Ένωση δημοκρατική, ισότιμη, μια Ευρώπη χωρίς “κακοφωνίες”. Μια Ευρώπη με κοινή οικονομική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Μια Ευρώπη με έναν αριθμό τηλεφώνου ο οποίος θα βρίσκεται στην έδρα της και όχι στο Βερολίνο.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, τουλάχιστον όσοι είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η Ανάσταση έγινε μόνο μια φορά. Από εδώ και στο εξής, είμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον και ο καθένας απέναντι στον εαυτό του, για να επανέλθει η χαμένη αξιοπρέπεια της χώρας, να παραμείνουμε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να οδηγηθούμε στην έξοδο από την κρίση. Οι Έλληνες και όχι τα ξεπερασμένα πολιτικά συστήματα, είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν τη λύση. Οι Έλληνες είναι αυτοί που μπορούν να τα καταφέρουν, οι Έλληνες είναι -επίσης- αυτοί που μπορούν να φέρουν την καταστροφή. Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο. Ότι και να γίνει δεν θα το χρωστάμε σε κανέναν. Το μέλλον της Ελλάδας είναι πλέον στο χέρι των Ελλήνων. Με άλλα λόγια, η καταστροφή ή η σωτηρία είναι στο χέρι μας. Αρκεί να μην το κόψουμε…