Έγινε και αυτό!
Ο Σταμάτης Κραουνάκης ήρθε.
Που;
Στο κέντρο της διαπλοκής όπως σαρκαστικά και εύστοχα χαρακτήρισε την πόλη των Βρυξελλών. Όχι μόνο ήρθε αλλά τραγούδησε κιόλας. Παλιές και νέες αγαπημένες μελωδίες που συμπαρέσυραν το αρχικά διστακτικό κοινό σε ένα ταξίδι νοσταλγίας και αναμνήσεων.
Δεν ξέρω πως καταφέρνει να «λυθεί» ένας τραγουδιστής του έρωτα σε μια ασφυκτική και άβολη σκηνή, μπροστά σε ένα σφιγμένο κοινό ο καθωσπρεπισμός και η επιβαλλόμενη αιδημοσύνη του οποίου μάλλον μεγαλώνει την μεταξύ τους απόσταση.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης ήταν απλά ο εαυτός του, ιδιαίτερος και μοναδικός, παραμένοντας ως το τέλος, απροκάλυπτα και επιδεικτικά διαφορετικός και αντίθετος ενώπιον του εξευρωπαϊσμένου κοινού που ήρθε να τον ακούσει. Διονυσιακός Έλληνας και γνήσιος Βαλκάνιος τραγούδησε για τον έρωτα και την ζωή με τον ίδιο τρόπο που προφανώς τα βιώνει: δυνατά, ελεύθερα, με υπερβολή και χωρίς τρόπους.
Σαν άλλος Διόνυσος, ο δημοφιλής καλλιτέχνης μπήκε στην πόλη έχοντας για παρέα την μοναδική Αργυρώ Καπαρού, τον πολυμορφικό περφόρμερ Χρήστο Μουστάκα και τον διασκεδαστικό Γιώργο Στιβανάκη, και προσκάλεσε το κοινό να συμμετάσχει σε ένα ταξίδι γεμάτο μουσική, χιούμορ, αναμνήσεις και εξομολογήσεις. Στην αρχή με το ρομαντικό ¨ Πόσο σ’ αγαπώ¨, στη συνέχεια με το ξέφρενο ¨ Τα λαϊκά¨, το ¨ Δυο παλτά¨ της αμαρτίας και το ¨Άδωνις¨ της Αθήνας. Όλα του έρωτα, της ζωής, δικά του, δικά μας. Όλα. Πλην ενός. Το ¨έπεσε έρωτας¨. Τον συγχωρώ αυτή την φορά και το αποδίδω στο ότι σε αντίθεση με την πυρετική άνοιξη, ο έρωτας δεν κατέφθασε ακόμη. Για ‘κείνον τουλάχιστον.
Το θερμό χειροκρότημα του κοινού που δεν κατέκλυσε το Bozar τον επαναφέρουν στην σκηνή για να κλείσει την βραδιά με τον μοναδικό του τρόπο. Δυνατά και βερμπαλιστικά εξέφρασε τον θυμό του για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα λέγοντας χαρακτηριστικά πως ¨ οι Έλληνες μπορεί να είμαστε ιδιαίτεροι αλλά δεν είμαστε τυχαίοι¨ και ¨ η Ευρώπη μας χρωστά δεν της χρωστάμε¨ βρισκόμενος για μια στιγμή σε απόλυτη ομοψυχία με το κοινό που επιδοκίμαζε με το δυνατό του χειροκρότημα.
Αφήνοντας πίσω το Bozar και ξεχνώντας για λίγο την μιζέρια της κρίσης φέρνω διαρκώς στο μυαλό μου την μελωδία από το τραγούδι ¨Αυτή η νύχτα μένει¨ που τόσο συγκλονιστικά ερμήνευσε στην σκηνή η Αργυρώ Καπαρού. Έτσι, γιατί μόνο οι μελωδίες της αλήθειας και της ζωής θέλω να μου χαϊδεύουν τα αυτιά.