Φωτογραφίζοντας παράξενες στιγμές οικειότητας σε Γιαπωνέζικα ροζ ξενοδοχεία

Η Βελγίδα φωτογράφος Zaza Bertrand δεν ενδιαφέρεται να απαθανατίσει το σεξ με τον φωτογραφικό φακό. Αντ” αυτού, μελετά εξονυχιστικά αμέτρητες ώρες ανθρώπινης επαφής για να βρει εκείνες τις πολύτιμες στιγμές ατόφιας ερωτικής έντασης που εκδηλώνονται στο ζάρωμα ενός φρυδιού, τον πορτοκαλί φωτισμό που διαχέεται σ” ένα λευκό δωμάτιο ξενοδοχείου ή την απαλή κίνηση ενός ποδιού που τυλίγει ενστικτωδώς κάποιο άλλο. Οι πρωταγωνιστές της στη συλλογή «Japanese Whispers» είναι άγνωστοι που ανταποκρίθηκαν σε μια online διαφήμιση και δέχτηκαν να συναντηθούν σε ένα ροζ ξενοδοχείο. Μπαίνοντας μέσα, δεν εισέρχονται στον καρτουνίστικο, βιτσιόζικο κόσμο της «αλλόκοτης Ιαπωνίας» που ξέρουμε όλοι, αλλά σε ένα αμήχανο τοπίο που παραπαίει ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, αποκαλύπτοντας πολλές φορές περισσότερα πράγματα για το σεξ και την επαφή από ότι η πορνογραφία, για την οποία φημίζεται χρόνια τώρα η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.

Πώς λειτουργούν τα ροζ ξενοδοχεία; Και πώς κατάφερες να μπεις μέσα με τον φωτογραφικό σου φακό;
Συνήθως μπαίνεις με το αυτοκίνητο και οι πινακίδες σου είναι καλυμμένες. Μέσα, δεν έχεις επαφή με κανέναν. Κοιτάζεις απλώς ένα μηχάνημα και διαλέγεις το δωμάτιο που θέλεις – κάθε δωμάτιο έχει διαφορετική διακόσμηση και χρώμα. Πάντα διάλεγα μαζί με τα μοντέλα μου, γιατί ήθελα ένα δωμάτιο που να τα εκφράζει. Παίρνεις ένα κλειδί και μετά πηγαίνεις στο δωμάτιο. Έχεις μια ώρα ή και παραπάνω – μπορείς να «κλείσεις» ολόκληρη τη βραδιά, όμως ποτέ δεν πλήρωσα για μια νύχτα. Νομίζω ότι το περισσότερο που έχω πληρώσει ήταν για τρεις ώρες και ο κόσμος μπορούσε είτε να μείνει είτε να φύγει μετά, αν το ήθελε.

Σε τι τύπους δωματίων έχεις βρεθεί;
Στην αρχή, δεν ήθελα να μπω σε κάποιο κιτς, παραφορτωμένο δωμάτιο που να θυμίζει Disneyland. Όταν ακούς για ροζ ξενοδοχεία, αυτό συναντάς συνήθως. Ήθελα απλώς να δείξω πόσο απρόβλεπτα μπορεί να είναι αυτά τα μέρη και ότι τα επισκέπτονται όλων των ειδών οι άνθρωποι. Βλέπεις και νέους ανθρώπους, με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, που δεν έχουν κάποιο μέρος να πάνε – αυτοί διαλέγουν ένα τυχαίο δωμάτιο. Ένα ζευγάρι ήθελε να κάνουμε φωτογράφιση σε δωμάτιο με ιαματικά λουτρά. Αρχικά δεν ενθουσιάστηκα με την ιδέα, αλλά αποδείχθηκε πολύ κινηματογραφικό – ήταν σαν σκηνικό ταινίας – και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Έδειχνε τις προσδοκίες τους, τις επιθυμίες που είχαν, τις φαντασιώσεις τους. Όμως δεν ήταν αυτή η αρχική μου πρόθεση.

Πώς επέλεξες τους πρωταγωνιστές σου;
Έψαχνα ανθρώπους που ήταν διατεθειμένοι να φωτογραφηθούν. Αρχικά μίλησα με κόσμο που έμπαινε στα ξενοδοχεία, όμως ήταν πολύ δύσκολο, δεν ήταν καλή στιγμή για να πλησιάσεις κάποιον. Έτσι άρχισα να ανεβάζω διαφημίσεις στο διαδίκτυο με τη βοήθεια ενός φίλου από την Ιαπωνία και ο κόσμος αποδείχθηκε πολύ πιο ανοιχτός στο ίντερνετ. Φυσικά, περίπου οι μισοί το ακύρωσαν. Όμως κάποιοι είχαν μεγάλη περιέργεια και πάντα προσέφερα το δωμάτιο και τις φωτογραφίες, οπότε ήταν μια καλή συμφωνία γι” αυτούς.

Επομένως πλήρωνες εσύ για τα δωμάτια;
Ναι, νομίζω ότι ενδιέφερε πολύ κόσμο αυτή η εμπειρία. Την πρώτη φορά, δούλεψα στη Φουκούκα, η οποία βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Ιαπωνίας. Στη συνέχεια, πήγα στο Τόκυο. Στο Τόκυο υπήρχαν περισσότερες επιλογές γιατί είναι μεγαλύτερο.

Όταν έφταναν τα μοντέλα, ήταν πάντα μια έκπληξη για εσένα;
Ναι, ποτέ δεν ήξερα ποιος θα έρθει. Δεν υπήρχε κανένας περιορισμός πάνω στην ηλικία, το φύλο ή οτιδήποτε άλλο. Μια φορά, ένας τύπος έφερε την ερωμένη του. Μια άλλη, μου έτυχε μια επαγγελματίας.

Ένιωσες ποτέ φόβο ή αμηχανία;
Ναι, εννοείται. Όμως αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι δεν μπορείς πάντα να καταλάβεις έναν άνθρωπο από την εμφάνιση. Μια φορά δεν ένιωθα καθόλου άνετα να μπω μέσα με έναν τύπο και έτσι ζήτησα από τον μεταφραστή να έρθει μαζί μου. Συνήθως δεν το κάνω γιατί μου αρέσει να είμαι μόνη με το θέμα μου. Όμως του ζήτησα να περιμένει στον διάδρομο, για παν ενδεχόμενο. Τελικά ο τύπος που φοβόμουν αποδείχθηκε πολύ γλυκός.

Από τη στιγμή που τα ξενοδοχεία είναι σχεδιασμένα για ζευγάρια, γιατί επέλεξες να φωτογραφίσεις και κάποιους μόνους τους ορισμένες φορές;
Κάποιοι ήρθαν μόνοι τους. Ένας τύπος ήθελε πολύ να φωτογραφηθεί. Στην αρχή δεν ήθελα να τραβήξω ατομικές φωτογραφίες, όμως μετά σκέφτηκα, «OΚ, ας δούμε τι θα γίνει». Ένας τύπος έκλεινε τα 60 και ήθελε απλώς να κρατήσει μια ανάμνηση, ένα πορτρέτο. Είπε ότι και εκείνος φωτογράφιζε κορίτσια σε ξενοδοχεία και ότι ήθελε να το βιώσει και προσωπικά. Είναι αυτός στη φωτογραφία στο μπάνιο. Μερικές φορές σκηνοθετώ τις φωτογραφίες, άλλες φορές όμως τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

Όταν φωτογραφίζεις τον κόσμο σε προσωπικές στιγμές, είναι σκηνοθετημένο ή αυθόρμητο;
Σε αυτό το πρότζεκτ, ήταν ένας συνδυασμός. Στα υπόλοιπα, περίμενα – μερικές φορές για μια ολόκληρη μέρα – ελπίζοντας ότι θα ξεχάσουν την παρουσία μου και ότι θα γίνω αόρατη. Πλέον, οι φωτογραφίσεις μου είναι οργανωμένες – γιατί συνήθως έχουμε μόνο μια ώρα- και κατά κάποιον τρόπο σκηνοθετώ τις προσωπικές στιγμές. Αλλά βέβαια, κάποιοι άνθρωποι ήρθαν περιμένοντας να τους φωτογραφίσω σε αυτές τις στιγμές.

Δηλαδή υπήρχαν άτομα που ήθελαν να φωτογραφηθούν ενώ κάνουν σεξ και εσύ έπρεπε να τους πεις, «Δεν ήρθα για αυτό»;
Ναι, αυτό συνέβη μια-δυο φορές. Ένα ζευγάρι – στην πρώτη μου φωτογράφιση – έκανε σεξ. Στην πορεία αποχώρησα, γιατί γινόταν όλο και πιο έντονο και δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Νομίζω ότι είναι πιο ενδιαφέρον να λείπουν κάποιες πληροφορίες μερικές φορές και να αναπτύξεις μια ένταση.

Πώς επιλέγεις τα σκηνικά; Έμαθες για τα ροζ ξενοδοχεία στην Ιαπωνία – ή τις αιγυπτιακές κλειστές κοινότητες, από την τελευταία σου συλλογή – και αποφάσισες να ταξιδέψεις εκεί; Ή ανακαλύπτεις αυτές τις ιστορίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών σου;
Και τα δύο ήταν μέρη που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Με είχαν προσκαλέσει στο Κάιρο στο πλαίσιο άλλου πρότζεκτ και στη συνέχεια ανακάλυψα μια τελείως διαφορετική πλευρά της αιγυπτιακής κοινωνίας, την οποία βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Βασικά το ίδιο συνέβη και με την Ιαπωνία. Τραβούσα φωτογραφίες για ένα άλλο πρότζεκτ και ξαφνικά ανακάλυψα αυτά τα ξενοδοχεία. Με ενδιαφέρει πολύ η ανθρώπινη επαφή, οι σχέσεις και η κοινωνική συμπεριφορά. Τα ροζ ξενοδοχεία ήταν λοιπόν κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, κυρίως επειδή ο ιαπωνικός τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και πολύπλοκος, όσον αφορά τα συναισθήματα και τις σχέσεις.

Η δουλειά σου θα συνεχίσει να επικεντρώνεται σε άλλα μέρη του πλανήτη;
Είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσω να πηγαίνω σε διαφορετικά μέρη, όμως η Ευρώπη είναι μικρή. Θα ήθελα να κάνω ένα πρότζεκτ στη Γαλλία. Η χώρα μου είναι μικροσκοπική. Είναι δύσκολο να εμπνευστείς μερικές φορές στο μέρος που ζεις. Πάντα είναι πιο εύκολο και πιο ενδιαφέρον να δουλεύεις κάπου αλλού.

* Η έκθεση «Japanese Whispers» φιλοξενείται αυτήν τη στιγμή στη Riot Gallery στη Γάνδη και στην Ibasho Gallery στην Αμβέρσα του Βελγίου. Το βιβλίο «Japanese Whispers» είναι διαθέσιμο εδώ.

Πηγή: vice.com