Ένα Ελληνικό καφενείο γεμάτο μνήμες στην καρδιά των Βρυξελλών

Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

Η είσοδος γράφει La Rose Blance (Λευκό Τριαντάφυλλο) κι από κάτω ακριβώς, ΠΑΟΚ. Περπατώντας στη γειτονιά που βρίσκεται το μόνο Ελληνικό καφενείο που έχει διασωθεί στις Βρυξέλλες, καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για συνοικία μεταναστών, της οποίας το όνομα πρωτακούσαμε με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Βέλγιο.

Γυναίκες με μαντίλες πηγαινοέρχονται έξω, ενώ εντός του καφενείου πίνουν τα κρασάκια τους Έλληνες, Αρμένιοι, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Μαροκινοί.

Κυριακή μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος και στο κέντρο πήρε θέση η ρεμπέτικη κομπανία για το αφιέρωμα στη Ρόζα Εσκενάζυ. Τον μπαγλαμά κρατάει Σλαβομακεδόνας, την κιθάρα Βέλγος το μπουζούκι Έλληνας. Η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή, καθώς το κάλεσμα έχει κάνει η ιστορικός Πόλυ Ρουμελιώτη, κόρη Ελλήνων μεταναστών η οποία γυρίζει ντοκιμαντέρ γύρω από το ιστορικό καφενείο και την ιστορία των Ελλήνων του Βελγίου.

Ο Παύλος και ο Κώστας, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, σερβίρουν ακούραστοι και χαμογελαστοί. «Ξέρεις τι χορούς έχει ζήσει το μαγαζί;» μου λέει συγκινημένος ο Παύλος λίγο πριν ρίξει τη ζεμπεϊκιά του. «Να δες τη φωτογραφία την ασπρόμαυρη με τον Ποντιακό χορό. Πριν φύγουν για την Ελλάδα οι ανθρακωρύχοι περνούσαν από δω ή έξω σε άλλους χώρους και χόρευαν τον ποντιακό χορό».

Ο κύριος Δαμιανός κάθεται δίπλα μου. «Στα 90 μου χρόνια είδα να έρχονται μετά από μας κι άλλοι. Και τώρα νέα παιδιά. Κάναμε λεφτά, κουραστήκαμε τώρα που να πάμε; Τα παιδιά μας εδώ μεγαλώσανε εδώ παντρευτήκανε. Κι εμείς εδώ». Μου περιγράφει τα πρώτα δύσκολα χρόνια στα ανθρακωρυχεία και μετά στα εργοστάσια τότε που ήταν συνιδρυτής του πρώτου συλλόγου Ελλήνων ομογενών. «Δύσκολα πολύ. Αλλά πίσω δεν είχαμε λύση». Μου δείχνει τα γύρω τετράγωνα μέσα από το παράθυρο. «Εδώ που βλέπεις είχε 12 Ελληνικά καφενεία. Σήμερα έμεινε μόνο αυτό. Κι αν πάρουν σύνταξη τα παιδιά θα γίνει τζαμί το ζητάνε από δίπλα».

Ο Soloup ο γνωστός σκιτσογράφος λίγο αργότερα παραδίδει ένα σκίτσο που απεικονίζει το ιστορικό καφενείο στους ιδιοκτήτες. Έχει κληθεί από την ομάδα του ντοκιμαντέρ να εργαστεί πάνω στο θέμα. Παρών και ο υπουργός πολιτισμού της Φλαμανδικής κυβέρνησης που συνέβαλε στην χρηματοδότηση του ντοκιμαντέρ, μας μιλάει για την αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ανάμεσα στους ηλικιωμένους που ξέμειναν στο Βέλγιο, νέα παιδιά μετανάστες της σύγχρονης οικονομικής κρίσης.

Με αφορμή τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ, ξεθάβονται μνήμες, θυμούνται οι παλιοί και μαθαίνουν οι νεότεροι. Μπαίνουν στην κουβέντα θαμώνες άλλων εθνικοτήτων, ανάμεσά τους κι ένας πολιτικός πρόσφυγας. Η Λίνα είναι φωτογράφος και το παλεύει στις Βρυξέλλες με τον Βέλγο σύντροφό της και το τρίχρονο παιδάκι τους. «Δεν μου λείπει ιδιαίτερα η Ελλάδα. Μόνο ο καιρός» μου λέει. «Η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα» προσθέτει ο κύριο Δαμιανός την ώρα που ο Κώστας μας κερνάει ξανά κρασί. «Η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα» επαναλαμβάνει ο κύριος Δαμιανός και προσθέτει «Και η νοσταλγία όμως».

Πηγή: tvxs.gr