- - https://www.newsville.be -

Τελικά….έγινε Το Σώσε!

4 αρθρογράφοι σχολιάζουν «Το Σώσε», με αφορμή τις δύο τελευταίες παραστάσεις του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου, την Παρασκευή  7 και το Σάββατο 8 Ιουνίου στο Kraainem.

Πίσω απ΄τις κουίντες.
Από τον Δημήτρη Ναυρίδη

Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να εκφέρω αντικειμενική κριτική για το θεατρικό έργο ΤΟ ΣΩΣΕ.  Από την μια γιατί έστω και με έναν περίεργο τρόπο αναμείχθηκα στην διαδικασία παραγωγής. Από την άλλη, το θέατρο δεν είναι κι αυτό που λέμε my cup of tea… Θα κρίνω λοιπόν το κομμάτι που μου πρέπει, αυτό που αν ήμασταν στο Hollywood, θα το λέγαμε ‘’τεχνικές κατηγορίες’’ !

Η δουλειά που έγινε απ’ όλη την ομάδα του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου ήταν επαγγελματικού επιπέδου. Και δεν έχω διάθεση να ευλογήσω κανενός τα γένια. Αλλά βλέποντας την τελική μορφή της παράστασης, σαν θεατής δηλαδή, αυτό ακριβώς εισέπραξα. Μιλάμε εξάλλου για ένα έργο με καθαρά θεατρικό στήσιμο, το οποίο βασίζεται κατά κύριο λόγο στις καταστάσεις και δευτερευόντως στο κείμενο, το οποίο κείμενο –το γνωστό βρετανικό χιούμορ- παρεμπιπτόντως υποστηρίχθηκε έξοχα από το καστ στο σύνολό του. Και επανερχόμενος στις καταστάσεις, αυτές είναι απανωτές, μια ατελείωτη κίνηση στη σκηνή, συγχρονισμός, παντομίμα. Κι όλα αυτά, εναλλάξ, παράλληλα, συνεχώς, απ΄ όλους. 

Το έργο έχει από την φύση του έναν ρυθμό φρενήρη,  που θα λέγαμε αυτή είναι κι η ουσία του. Κάτι που μάλλον βγήκε σε καλό, ανεβάζοντας τον πήχη της ατομικής απόδοσης του καθενός, είτε έχει εμφανή ρόλο στη σκηνή, είτε όχι.

Το σκηνικό, που παίζει μπρος-πίσω, ήταν εξαιρετικά φτιαγμένο (το εσωτερικό μιας εξοχικής κατοικίας στην Βρετανία / αναπαλαιωμένος μύλος) ενώ αυτό που σίγουρα κάνει εντύπωση είναι οι μικρές-μικρές λεπτομέρειες του ντεκόρ. Θα σκεφτεί κανείς ότι θέατρο είναι, όχι κινηματογράφος. Και να έλειπαν, δηλαδή, δεν θα πείραζε. Όμως θεωρώ, πως αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που ξεχωρίζουν μια παράσταση. Σαφώς δεν ήταν αυτό το στοιχείο που την καθιστά καλή. Αλλά την καθιστά καλή η συνέπεια και η προσήλωση που έδειξε ο θίασος προς το κείμενο του Michael Frayn. 

Το δια ταύτα; Μπορεί ο θίασος της Ντόλυ Ντάλας να είναι πράγματι δευτεροκλασάτος,  αυτός όμως του ΕΘΒ, σίγουρα όχι.

Το εκτελεστικό μέρος…
Από τη Μαρία Γεωργίου.

“Το φλεγματικό χιούμορ των Άγγλων, χαρακτηρίζεται έτσι επειδή τείνει ν' αποκλείσει εκείνα τα συστατικά –την επιθετικότητα και τα σεξουαλικά υπονοούμενα– που προσθέτουν ζωτικότητα και ειρωνεία στα αστεία, περιορίζοντάς τα έτσι σε μια συλλογή από ευφυολογήματα και λογοπαίγνια.” Αυτό ακριβώς θα δει όποιος προλάβει τις δυο τελευταίες παραστάσεις του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου.

Ας πάμε όμως στο εκτελεστικό μέρος της παράστασης. Επαγγελματισμός, οργάνωση και ποιότητα είναι τα στοιχεία που σου μένουν όταν η αυλαία πέφτει. Ένας θίασος που αποτελείται κυρίως από ερασιτέχνες ηθοποιούς έβαλε όλο του το μεράκι και την αγάπη για να ανεβάσει μια παράσταση που με κλίμακα το 10 ο βαθμός δυσκολίας της -ως προς την οργάνωση τουλάχιστον- ήταν στο 12! Με ηθοποιούς να βγαίνουν από τα παράθυρα, πόρτες να ανοιγοκλείνουν διαρκώς, αντικείμενα να εξαφανίζονται και άλλα τόσα ευτράπελα που ΔΕΝ ΒΆΖΕΙ ο νους σας, το σενάριο ολοκληρώθηκε αψεγάδιαστο μέχρι τέλους. Εξίσου σημαντικό να σημειώσουμε είναι το ότι μέσα σε όλο αυτό το “μπάχαλο” που δημιουργείτε επί σκηνής οι ηθοποιοί κατορθώνουν να αλληλεπιδράσουν με απίστευτη μαεστρία, ενώ ο καθένας τους σκιαγραφεί πολύ ξεκάθαρα τον δικό του χαρακτήρα! Μπράβο, Μπράβο, Μπράβο !

Το σώσε… με μια πιο υποκειμενική ματιά.
Από τον Πέτρο Τζήκα.

Έχοντας δει την τελευταία θεατρική παράσταση του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου θα προσπαθήσω να δώσω αυτό που εισέπραξα με την δική μου κριτική ματιά.
Σε μία θεατρική παράσταση όπου ο τίτλος της δίνει ένα στίγμα, « Το σώσε…» σίγουρα σε προετοιμάζει για κάτι δυνατό. Βέβαια αυτό το κάτι ήταν πιο δυνατό και από την καλπάζουσα φαντασία που έχουμε όλοι μέσα στο κεφάλι μας. Χωρίς πολλά λόγια μια παράσταση πολύ απαιτητική, προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια και με το ταλέντο να περισσεύει χάρισε δυόμιση περίπου ώρες σπαρταριστών σκηνών και άφθονου γέλιου. Ηταν μία εξαιρετική προσπάθεια που της αξίζουν πολλά μπράβο. Ας παρουσιάσουμε όμως τους επί σκηνής πρωταγωνιστές γράφοντας λίγα λόγια.

Γιάννης Αμπαζής: Στον ρόλο του σκηνοθέτη του έργου » Να Γδύσουμε τους Ντυμένους»  έχει μπλέξει την προσωπική του ζωή με την δουλειά του, δίνει την εντύπωση ενός τύπου χαμένου στην μετάφραση που σε αντιδιαστολή με την πραγματικότητα ξέρει το τι θέλει και πώς θα το κάνει.
Έφη Βουρσούκη: Μεστός ο ρόλος της με πολύ αθόρυβη δουλειά στο πρώτο μισό της παράστασης. Μεγαλύτερη συμμετοχή στο δεύτερο μισό με ξεσπάσματα. Τόσο καλή όσο την περιμέναμε.
Ελένη Καξερή: Σε έναν ρόλο πασπαρτού υπήρξε η ήρεμη δύναμη της παράστασης, με εμφανίσεις από μηχανής θεού έδωσε ένα άλλο τόνο στην πλοκή του έργου.
Ξένια Μεσαρίτη: Η πανέμορφη Ξένια στον ρόλο της αφελούς σεξο-βόμβας κέντρισε τα βλέμματα του ανδρικού κοινού τόσο με τον ερωτισμό της όσο και με το νάζι της κερδίζοντας τον σεβασμό όλων με την συνολική της παρουσία.
Γεωργία Νομικού: Στον διπλό ρόλο μιας ντίβας που υποδύεται έναν πιο φτωχό ρόλο, αυτόν της οικονόμου μιας έπαυλης, η Γεωργία ξέροντας πότε να γίνει εκκεντρική και πότε όχι, χαρίζει απλόχερα το γέλιο με τις υποκριτικές της ικανότητες πάνω στο σανίδι. 
Χριστόφορος Οικονομίδης: Ενσάρκωσε άριστα τον ρόλο του καλοκάγαθου και παραπονιάρη κ. Φέλλοουζ χαρίζοντας πολλές στιγμές γέλιου τόσο με την υποκριτική του ικανότητα όσο και με τους ατελείωτους τσακωμούς που είχε με τον συμπρωταγωνιστή του Απόστολο Σαραντίδη (Γκάρυ Λεζούν).
Απόστολος Σαραντίδης: Σε έναν ρόλο που του πάει, με εξωφρενικά τρελό τέμπο που απαιτεί μεγάλη ενέργεια και συγκέντρωση σε όλη την παράσταση, ενσάρκωσε τον Γκάρυ Λεζούν και ήταν απλά, απολαυστικός.  
Εύη Στοΐδου: Πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών για τον τύπο ερμηνείας τής Εύης που με την εξυπνάδα της επί σκηνής και το θεατρικό της ταλέντο έφερε εις πέρας τον ρόλο της Μπελίντα.
Μάκης Τικφέσης: Η παρουσία του στον ρόλο του διαρήκτη κέντρισε, όντας πότης και με τα χέρια τρεμάμενα πίστευες ότι έχει φυσικό κουσούρι. Πιο in στον ρόλο και από τον γνήσιο κύριο Γκόρντον… εξαιρετικός. 

Γιατί το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου έκανε φέτος τη διαφορά;
Από τον Γιάννη Δήμα

Είχα τη χαρά φέτος να ζήσω τη προσπάθεια του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου από την πολύ αρχή της. Θυμάμαι σαν χτες όταν μου τηλεφώνησε η Γιωργία Νομικού και μου ζήτησε να βρεθούμε στο KOSMOS Place, στη Jourdan για ένα καφέ: » Έχω καλά νέα» μου είπε βιαστικά, «και θέλω να σου γνωρίσω και κάποιον». Το ίδιο απόγευμα βρισκόμουν απέναντι σε δύο τεράστια χαμόγελα, ένα γνωστό, αυτό της Γιωργίας και ένα υπό εξερεύνηση, αυτό του Γιάννη Αμπαζή. Τα νέα  ήταν όντως ευχάριστα και μόνο στην ιδέα ότι ένας νέος θεατρ-άνθρωπος, νεόφερτος στις Βρυξέλλες, με κέφι, όρεξη και επιθυμία για να σκηνοθετήσει μια μεγάλη θεατρική πρόκληση, συντρόφεψε την ιστορική θεατρική ομάδα του ΕΘΒ. Η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη ήταν το ίδιο το έργο. Στα πρώτα δευτερόλεπτα νόμισα πως με κοροϊδεύουν και οι δύο. Όχι ότι έχω πείρα στα του θεάτρου αλλά το έργο που είχαν πάρει απόφαση να ανεβάσουν, ήδη στο πρώτο, αθώο άκουσμα του σεναρίου, φαινόταν εξωπραγματικά δύσκολο. Απέναντι μου όμως συνέχιζα να έχω δύο αφοπλιστικά αισιόδοξα χαμόγελα, τα οποία με έπεισαν να συνεργαστούμε και σήμερα μπορώ να σας πω πόσο πολύ δίκιο είχαν!

Ο Γιάννης Αμπαζής, τη συνέντευξη του οποίου σας προτρέπω να διαβάσετε στο ηλεκτρονικό περιοδικό FACES, κατάφερε με την ποιότητα του χαρακτήρα που τον διακρίνει να φέρει εις πέρας ένα πολύ δύσκολο και πρωτοποριακό για τις Βρυξέλλες έργο. Η υπομονή του, ο τρόπος συνεργασίας του, η τεχνογνωσία πάνω στις λεπτομέρειες της θεατρικής αυτής δοκιμασίας έδωσαν την προστιθέμενη αξία και κέρδισαν το απλόχερο χειροκρότημα του κοινού. Ο ίδιος σε ένα δύσκολο, διττό ρόλο, ηθοποιού και σκηνοθέτη, έδωσε ψυχή πάνω και κάτω από το σανίδι με αποτέλεσμα Το Σώσε να γίνει έργο αναφοράς για τις επόμενες θεατρικές ομογενειακές προσπάθειες. Η όλη προσπάθεια στηρίχθηκε από τη μία πλευρά στις πλάτες μιας θεατρικής σκηνής με πολύ πείρα καθώς και σεβασμό στην αισθητική του θεατρόφιλου κοινού και από την άλλη βασίστηκε σε κάθε ανεξάρτητο ξεχωριστό πρόσωπο, ηθοποιό και συντελεστή, οι οποίοι έδωσαν πραγματικά τον καλύτερο του εαυτό.

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα για όσους δεν είδαν ακόμα Το Σώσε να σπεύσετε να κλείσετε θέσεις για τις δύο τελευταίες παραστάσεις την Παρασκευή 7 και το Σάββατο 8 Ιουνίου.

http://www.newsville.be/gr/politismos/to-sose-elliniko-theatro-velgiou.asp