Περί «ανεξάρτητων» κομματικών υποψηφίων

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Η επικοινωνιολογία στην υπηρεσία των πολιτικών και στο απυρόβλητο των ψηφοφόρων    
Τι είναι τελικά αυτό; Είναι υποκρισία, είναι κοροϊδία είναι και τα δύο μαζί ή μήπως είναι κάτι άλλο που δεν μπορώ να το καταλάβω ;
Ρητορικό το ερώτημα. Αναφέρομαι στους υποψήφιους επικεφαλείς συνδυασμών για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης (Δήμων και Περιφερειών) στην Ελλάδα. Γεμίσαμε υποψήφιους «καρα-στελεχάρες» διαφόρων κομμάτων, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα αλλά είναι «υπερκομματικοί» και «ανεξάρτητοι». Και την ίδια ώρα που οι υποψήφιοι εμφανίζονται στους ψηφοφόρους, ως «ανεξάρτητοι» και «υπερκομματικοί», οι αρχηγοί και τα στελέχη των κομμάτων στα οποία ανήκουν (οι υποψήφιοι), δίνουν ανελέητο και φανερό κομματικό αγώνα , για να υποστηρίξουν τις συγκεκριμένες υποψηφιότητές.  
Από την τακτική αυτή των υποψηφίων και των κομμάτων, προκύπτουν δύο… «μοιάζουν». Πρώτον, οι υποψήφιοι μοιάζουν να ντρέπονται να παραδεχθούν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ότι ανήκουν σε ένα κόμμα. Δεύτερον, τα ίδια τα κόμματα μοιάζουν να αποποιούνται την ίδια την κομματική τους ύπαρξη, όταν ξαφνικά (δήθεν) δείχνουν ότι δεν έχουν κανέναν κομματικό υποψήφιο να υποστηρίξουν, παρά μόνο υποστηρίζουν κάποιους, «ανεξάρτητους» και «υπερκομματικούς». Μοιάζουν ;  Ίσως…  
Επίσης είναι προφανές ότι κάποιοι υποψήφιοι, όταν είναι ενεργά στελέχη πρώτης γραμμής και την ίδια ώρα δηλώνουν «ανεξάρτητοι» ή «υπερκομματικοί», στοχεύουν σε δύο βασικά σημεία. Πρώτον θέλουν να ξεγελάσουν (κοροϊδέψουν) τους πολίτες των άλλων κομμάτων και να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Δεύτερον επειδή έχουν αντιληφθεί ότι οι πολίτες νιώθουν μεγάλη απέχθεια για τα σημερινά κόμματα, ψάχνουν να βρουν τρόπους να τους αποπροσανατολίσουν, εμφανιζόμενοι ως δήθεν ανεξάρτητοι. Έτσι βλέπεις υποψήφιους, με θητεία σε κορυφαίες κομματικές θέσεις και αξιώματα, να κάνουν το άσπρο – μαύρο, να βαπτίζουν το κρέας σε ψάρι και να εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι. Να κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Ταυτόχρονα, βλέπεις τα κόμματα, που υποτίθεται ότι στηρίζουν ανεξάρτητες και υπερκομματικές υποψηφιότητες, να προειδοποιούν τα μέλη τους με πειθαρχικές κυρώσεις, αν δεν ψηφίζουν τους «ανεξάρτητους» που υποστηρίζουν !!!  
Άσε δε και την άλλη, την άνευ προηγουμένου υποκρισία. Όταν ένας του αντιθέτου κόμματος, προσχωρήσει στον συνδυασμό που υποστηρίζει το Κόμμα, είναι πάντα ευπρόσδεκτος, θεωρείται ως «ανοιχτά σκεπτόμενος» και γίνεται δεκτός μετά «βαΐων και κλάδων».  Όταν όμως ένας άλλος του Κόμματος, στηρίζει ή συμμετέχει σε συνδυασμό που υποστηρίζει το αντίπαλο κόμμα, τότε θεωρείται ως «ύποπτα σκεπτόμενος», χαρακτηρίζεται (τουλάχιστον) ως κακοπροαίρετος και στέλνεται στον «πυρ το εξώτερον», απειλούμενος με διαγραφή.
Κατά τα άλλα, όλα τα κόμματα επικαλούνται συνεχώς, την ακηδεμόνευτη και ανεξάρτητη ψήφο διότι ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης «πρέπει να είναι κυρίαρχος και ανεξάρτητος από κομματικές επιρροές», την ελευθερία του πολίτη να επιλέγει ακηδεμόνευτα αυτούς που θεωρεί ικανούς για την αυτοδιοίκησή του, για τον Δήμο του και για την Περιφέρειά του.
Υποκρισία (και πάλι), τουλάχιστον…   Συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι και υπερκομματικοί υποψήφιοι. Υπάρχουν μόνο κομματικοί ή πολυκομματικοί υποψήφιοι. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας και οι εξαιρέσεις του είναι ελάχιστες.   Και βεβαίως οι φετινές εκλογές της Αυτοδιοίκησης, καθώς διεξάγονται σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα (με ότι συμπαρασύρει αυτό), έχουν έντονο πολιτικό χαρακτήρα με αναγωγές σε ζητήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Τα προβλήματα των μισθωτών, των ανέργων, των φοιτητών, των μικρομεσαίων, των συνταξιούχων (κλπ) της κάθε τοπικής κοινωνίας, έχουν άμεση σχέση με τις αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Τα θέματα της οικονομίας, της φορολογίας, της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, της μετανάστευσης (κλπ ) τα οποία απασχολούν κατά βάση τους πολίτες των τοπικών κοινωνιών, έχουν επίσης άμεση σχέση με τις αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Κατά συνέπεια, στις συγκεκριμένες αυτοδιοικητικές εκλογές, οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να προσανατολίσουν την ψήφο τους, με βάση αυτά τα κυρίαρχα προβλήματά τους , αυτά τα καθοριστικά θέματα για τη ζωή τους. Και να συνδέσουν την αυτοδιοικητική ψήφο τους, ευθέως με την κεντρική πολιτική σκηνή.  
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα κόμματα, εμμέσως ή πλαγίως, βρήκαν «πάτημα» για να μετατρέψουν τις αυτοδοικητικές εκλογές σε εθνικό δημοψήφισμα για τις πολιτικές επιλογές τους, παρασύροντας μεγάλη μερίδα των πολιτών προς την κατεύθυνση αυτή (με πολιτικές «δραματοποιήσεις» όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, σε σημείο που να καθιστούν -για παράδειγμα- την τυχόν επικράτηση του Δημαρά στην περιφέρεια Αττικής, αιτία κυβερνητικής αποσταθεροποίησης). Και να περιμένουν το βράδυ των εκλογών για να μετρήσουν το μήκος του δρόμου που τους χωρίζει από τον κομματικό τους παράδεισο ή την κομματική κόλασή τους.  
Μπροστά στην κατάσταση αυτή, τα κόμματα θα μπορούσαν να απευθυνθούν στον κόσμο με περισσότερη ειλικρίνεια. Με κομματικούς υποψήφιους, που θα αναλάμβαναν να εκπροσωπήσουν την συγκεκριμένη πολιτική επιλογή τους για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Παρ’ όλα αυτά, η συγκεκριμένη πολιτική ειλικρίνεια λείπει από τα περισσότερα κόμματα, καθώς επιμένουν να στηρίζουν δήθεν «ανεξάρτητους» υποψήφιους .   Μετά από όλα αυτά, οι πολίτες πλέον έχουν την ευθύνη στα χέρια τους. Αποκλειστικά. Και με την αυτοδιοικητική ψήφο τους, θα επιβραβεύσουν ή θα καταδικάσουν όλα τα παραπάνω, καθορίζοντας οι ίδιοι τις τύχες του τόπου τους (του Δήμου και της Περιφέρειάς τους) αλλά και του ίδιου του μέλλοντός τους.
 Όσο για την Αυτοδιοίκηση, στις εκλογές του Νοέμβρη, μάλλον θα είναι η μεγάλη απούσα.