Έλληνες και ελληνικής καταγωγής Πάπες της Καθολικής Εκκλησίας

Η πρόσφατη τελετή που έγινε στο Βατικανό, για την ενθρόνιση του Φραγκίσκου Α', ως νέου Πάπα και Επισκόπου Ρώμης, είχε -για τους ελληνορθόδοξους τουλάχιστον- δύο ιδιαίτερα ξεχωριστές στιγμές. Την ιστορική παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και την ανάγνωση του Ευαγγελίου στην ελληνική γλώσσα.

Η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη, σε τελετή ενθρόνισης Πάπα, είναι όντως ένα ιστορικό γεγονός. Καταγράφεται για πρώτη φορά στην ιστορία της χριστιανικής Εκκλησίας και ήταν μια «κίνηση χωρίς προηγούμενο σε 20 αιώνες ιστορίας» όπως έγραψε η ιταλική εφημερίδα “Corriere della Serra”.

Τώρα, σε ότι αφορά στην ανάγνωση του Ευαγγελίου στα ελληνικά, σε τελετή ενθρόνισης Πάπα (που προφανώς έγινε με αφορμή την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη) δύσκολα μπορείς να γράψεις εάν έγινε για πρώτη φορά και εάν δεν έχει προηγούμενο. Για πολλούς λόγους.

Πρώτον διότι κάτι τέτοιο, προφανώς έχει ξαναγίνει, ειδικά κατά τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους, όταν στη Ρώμη και σε άλλες περιοχές με χριστιανικές Εκκλησίες, η ελληνική παιδεία ήταν κυρίαρχη και η ελληνική γλώσσα ήταν η βασική γλώσσα της επικοινωνίας.

Δεύτερον, επειδή στα 2000 χρόνια της Εκκλησίας της Ρώμης, τουλάχιστον 15 Επίσκοποί της (Πάπες) ήταν Έλληνες, προερχόμενοι είτε από εδάφη της Ελλάδας (γηγενείς Έλληνες) ή από το άλλες χώρες όπου είχαν μεταναστεύσει (ομογενείς Έλληνες).

Τρίτον, λόγω του ότι τα τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια, αν και γράφτηκαν στην Ιουδαία, γράφτηκαν πρώτα στα ελληνικά και ύστερα μεταφράστηκαν σε άλλες γλώσσες. Μόνο ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του στα Αραμαϊκά (στη μητρική γλώσσα της Ιουδαίας) όμως κι αυτό άμεσα μεταφράστηκε στα ελληνικά. Για να μπορέσει να διαδοθεί καλύτερα.

Είναι γεγονός ότι οι Ιουδαίοι της εποχής εκείνης, χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά περισσότερο από τις υπόλοιπες γνωστές ξένες γλώσσες. Και καθώς τα λατινικά ήταν η μητρική γλώσσα των “διωκτών” του Χριστιανισμού (των Ρωμαίων), ακόμη και οι Λατίνοι χριστιανοί συγγραφείς της εποχής, έγραφαν τα έργα τους κυρίως στα ελληνικά (π.χ. ο Λατίνος Τερτυλλιανός που θεωρείται κορυφαίος λόγιος της λατινόφωνης Χριστιανικής Εκκλησίας).

Τι πιο χαρακτηριστικό επίσης, το ότι ο Απόστολος Παύλος την προς Ρωμαίους επιστολή του (προς τους πολίτες της Ρώμης) την έγραψε στα ελληνικά.

Μέσα σε όλο αυτό το ελληνιστικό κλίμα, δημιουργήθηκε μια ιδιαιτέρως δυναμική συνιστώσα. Οι επονομαζόμενοι “Ελληνιστές Ιουδαίοι”, δηλαδή οι Ιουδαίοι Χριστιανοί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά -ως ικανοί γνώστες- για την καταγραφή και διάδοση της θρησκείας τους. Οι περισσότεροι από τους Ελληνιστές, είχαν και αρχαιοελληνικά ονόματα.

Επτά τέτοιοι Ελληνιστές Ιουδαίοι, επιλέχθηκαν για τις θέσεις των Επτά Διακόνων. Όλοι τους με αρχαιοελληνικά ονόματα: Στέφανος, Φίλιππος, Πρόχορος, Νικάνορας, Τίμωνας, Παρμενάς, Νικόλαος.

Εβδομήντα τέτοιοι Ελληνιστές Ιουδαίοι συγκρότησαν την Ομάδα των Εβδομήκοντα, για να μεταφράσουν στα ελληνικά, τα 49 Ιουδαϊκά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης (η γνωστή και ως μετάφραση των Εβδομήκοντα).

Ο ίδιος ο Ιησούς φαίνεται ότι μιλούσε και Ελληνικά. Στη Σταύρωσή Του, για παράδειγμα, λέει το “τετέλεσται”. Δεν μπορεί να μεταφέρθηκε και να γράφτηκε μεταφρασμένο, για τον απλούστατο λόγο που δεν αποδόθηκε μεταφρασμένο και το “Ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί”.

Προφανώς είχε γνωρίσει και Έλληνες της εποχής του. Πιστούς που τον ακολουθούσαν. Κάποιους από αυτούς, τους επέλεξε όταν δημιούργησε την ομάδα των “Εβδομήκοντα Αποστόλων”. Δηλαδή τους 70 νέους  Αποστόλους, επιπλέον των πρώτων Δώδεκα , που μαζί τους ανέλαβαν το έργο της κήρυξης του Χριστιανισμού, ανά τον κόσμο.

Ανάμεσα σ΄αυτούς τους “Εβδομήκοντα”, δύο στους τρείς (51 για την ακρίβεια) έχουν ελληνικά ονόματα. Οι περισσότεροι είναι Ελληνιστές Ιουδαίοι.

Υπάρχουν όμως μεταξύ τους και Έλληνες από διάφορες περιοχές της (αρχαίας) Ελλάδας. Όπως ο Τίτος από τα Γόρτυνα Μεσαρά της Κρήτης, ο Ρούφος από τη Θήβα, ο Αχαϊκός από την Κόρινθο, ο Νάρκισσος και ο Κορδάτος από την Αθήνα κ.α.
Αλλά και Έλληνες από τις περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως ο Τιμόθεος από τη Λυκαονία (περιοχή Ικόνιου-Καραμάν), ο Απελλής από τη Σμύρνη, ο Απολλώς από την Καισαρεία, ο Γάιος από την Έφεσο καθώς και από άλλες ελληνικές περιοχές όπως οι Βαρνάβας και Αριστόβουλος από την Κύπρο, ο Κάρπος από την Ανατολική Θράκη κ.α.

Υπάρχουν και Έλληνες της τότε Ελληνικής Διασποράς. Στην Ιουδαία κυρίως, όπου αναφέρονται οι ελληνικής καταγωγής Επίσκοποι Έραστος και ο Τιμόθεος. Αυτοί και άλλοι πολλοί είναι Έλληνες που βρέθηκαν εκεί ως μετανάστες, ακόμη και από τα πολύ παλιά χρόνια.

Στο βιβλίο της Γέννησης (10:4) αναφέρονται ως «υιοί του Ιαυνάν», ενώ στο βιβλίο του Προφήτη Δανιήλ (6ος αιώνας π.Χ.) περιέχονται και ελληνικές λέξεις όπως «ψαλτήριον», «συμφωνία» κ.λπ. Κάτι που μαρτυρά τη διείσδυση στοιχείων της ελληνικής γλώσσας στους Ιουδαίους, από τα πολύ παλιά χρόνια. Προφανώς επειδή το ελληνικό στοιχείο είχε έλθει σε επικοινωνία με τους Ιουδαίους, από τα πολύ παλιά χρόνια.

Αργότερα, με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το ελληνικό στοιχείο άρχισε να εμφανίζεται ισχυρότερο και στη Μέση Ανατολή. Έλληνες μετανάστες στην περιοχή της Συρίας ήταν οι πρώτοι τοπικοί Επίσκοποι Εύοδος και Ιάσων.

Το ίδιο και στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας (Magna Grecia) όπου το ελληνικό στοιχείο είχε μεταναστεύσει και προϋπήρχε πολύ πριν την άφιξη του Χριστιανισμού. Για τον λόγο αυτό,  αμέσως μετά την άφιξή του, βρέθηκαν και κάποιοι Έλληνες που ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο και στη νέα θρησκεία.

Συμπέρασμα: Από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και μάλιστα από την εποχή του Ιησού, Έλληνες (είτε από την Ελλάδα, είτε από άλλες χώρες όπου ζούσαν) ασπάζονται τη νέα θρησκεία και αρχίζουν να αναλαμβάνουν αξιώματα στην εκκλησιαστική ιεραρχία. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στα χρόνια που ακολουθούν, να φθάσουν μέχρι και στο ανώτατο αξίωμα του Επισκόπου Ρώμης, δηλαδή του Πάπα.

Τουλάχιστον 15 είναι οι ελληνικής καταγωγής Πάπες. Η περίοδος κατά την οποία εμφανίζονται σταδιακά στον Επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, ξεκινά από τα πολύ πρώιμα Χριστιανικά χρόνια και φθάνει σχεδόν λίγο πριν τον Μεσαίωνα. Αυτούς τους Ιεράρχες σαφώς και δεν πρέπει να τους εντάξουμε σε ένα κλίμα που θα είναι σύμφωνο με τα σημερινά ελληνοχριστιανικά δεδομένα. Η εποχή τους είναι εντελώς διαφορετική. Οι συνθήκες για την εξέλιξή και για την εκλογή τους, επίσης. Όπως και τα καθήκοντά τους.

Σε κάθε περίπτωση, υπήρξαν και ήταν Έλληνες (πολλοί από τους οποίους προερχόμενοι από άλλες χώρες, στις οποίες γεννήθηκαν ή επειδή είχαν εγκατασταθεί εκεί).

Στον κατάλογο που ακολουθεί, αναφέρονται πολύ επιγραμματικά στοιχεία για τους 15 συνολικά Πάπες που έχουν αποδεδειγμένα ελληνική καταγωγή, χωρίς άλλες λεπτομέρειες, ιδιωτικές, ιερατικές, θρησκευτικές, ιστορικές ή του συναξαριού. Αναγράφονται ανά  τόπο  καταγωγής και όχι χρονολογικά.

Τέλος, για λόγους “πληρότητας”, γίνεται ενδεικτική αναφορά και σε άλλα ονόματα (των οποίων η ελληνική καταγωγή αμφισβητείται) αλλά και σε Έλληνες… Αντίπαπες.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΠΕΣ

Ο Πάπας Κλείτος, όπως ήταν το παπικό όνομά του (Ανάκλητος το ελληνικό του) είναι ο πρώτος Έλληνας Πάπας στην ιστορία. Ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, όμως ζούσε στη Ρώμη και ήταν Ρωμαίος πολίτης. Καθοδήγησε την Εκκλησία του για 12 χρόνια (76-88) και θανατώθηκε από τους Ρωμαίους, ως μάρτυρας του Χριστιανισμού (γι αυτό και η Καθολική Εκκλησίας τον έχει αναγνωρίσει ως Άγιο).

Ο Πάπας Υγίνος ήταν επίσης από την Ελλάδα (γεννημένος στην Αθήνα). Ήταν Πάπας από το 136 έως το 141. Είχε μεταβεί στη Ρώμη, πιθανότατα για να ασχοληθεί και με τη φιλοσοφία. Στο τέλος όμως απορροφήθηκε από τα ιερατικά του καθήκοντα, φθάνοντας έως τη θέση του Ποντίφικα.

Ο Πάπας Ελεύθερος/Ελευθέριος γεννήθηκε στην περιοχή της Πρέβεζας (Νικόπολη). Γόνος χριστιανικής οικογένειας, από νεαρή ηλικία βρέθηκε στη Ρώμη και έγινε ιερέας. Πάπας διετέλεσε από το έτος 175 έως το 189. Του αποδίδουν επικοινωνία με κάποιον άγνωστου ονόματος βασιλιά της Αγγλίας, που ήθελε να γίνει χριστιανός.

Ο Πάπας Σίξτος Β' ήταν επίσης Έλληνας, μάλλον γεννημένος στην Αθήνα (κάτι που ορισμένοι το αμφισβητούν). Ήταν Πάπας από το έτος 257 έως το 258 και μερίμνησε για την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των αφρικανικών και των ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησιών. Οι Ρωμαίοι, στους διωγμούς του αυτοκράτορα  Βαλεριανού, τον αποκεφάλισαν.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΠΑΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

Πάπας Ιωάννης ΣΤ'.
Γεννήθηκε στην Έφεσο και ήταν Έλληνας.
Διετέλεσε Πάπας από τις 15 Δεκεμβρίου του 687 ως τις αρχές του 705.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΠΕΣ (ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΟΥΔΑΙΑ

Πάπας Ευάρεστος.
Ήταν Πάπας από τα έτη 97 έως 105. Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στη Βηθλεέμ.

Πάπας Ζώσιμος.
Ήταν Ιουδαίος ελληνικής καταγωγής. Ήταν Πάπας τον Μάρτιο του 417 έως τον Δεκέμβριο του 418. Αναμίχθηκε με εκκλησιαστικά θέματα και διαμάχες, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αφρική κ.α.

Πάπας Θεόδωρος Α', ο Ιεροσολυμίτης.
Ήταν Έλληνας , γεννημένος στα Ιεροσόλυμα, από γονείς ελληνικής καταγωγής. Ήταν  Πάπας από τις 24 Νοεμβρίου 642 ως τις 14 Μαΐου 649 και έμεινε γνωστός διότι «αναθεμάτισε» τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλο Β΄ επειδή «επεχείρησε» να έρθει σε συνδιαλλαγή με τους αιρετικούς μονοφυσίτες. Θεωρείται η αρχή της διαμάχης των δύο Εκκλησιών, που οδήγησε στο Σχίσμα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΠΕΣ (ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ

Πάπας Τελέσφορος.
Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στον Τάραντα της Κάτω Ιταλίας (Magna Grecia). Ήταν Πάπας από το 125 έως το 136. Αν και Πάπας, ζούσε σαν μοναχός (αναχωρητής).

Πάπας Ανθηρός.
Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στην Petilia de Policastro της Καλαβρίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντέρως, όμως όταν έγινε Πάπας μετατράπηκε σε Ανθηρός, για να μη θυμίζει ειδωλολατρικό όνομα. Έγινε Πάπας μόλις για ένα μήνα και δέκα ημέρες (από τις 21/11/235 έως τις 3/1/236). Κάποιες πηγές υποστηρίζουν ότι πέθανε σε ρωμαϊκή φυλακή, άλλες θεωρούν ότι πέθανε 40 ημέρες μετά την ενθρόνισή του, από αδιευκρίνιστη αιτία.

Πάπας Αγάθων.
Ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στο Παλέρμο της Σικελίας. Ήταν Πάπας από τις 27 Ιουνίου του 678 μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 681. Στη διάρκεια της Παποσύνης του συγκλήθηκε η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος (680–681) με την οποία τερματίστηκε η αίρεση του Μονοθελητισμού.

Πάπας Ιωάννης Ζ'.
Ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στο Rossano της Καλαβρίας. Ήταν Πάπας από το έτος 705 μέχρι το 707. Παρά το ότι ο πατέρας του υπηρετούσε σε υψηλά αξιώματα στη Βυζαντινή αυλή, ο Ιωάννης μένοντας στην Ιταλία, πήγε στη Ρώμη. Εκεί ανέπτυξε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τους γερμανικής καταγωγής Λομβαρδούς, που την εποχή εκείνη κυβερνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας και έχοντας προφανώς και τη βοήθειά τους, έφθασε έως το αξίωμα του Πάπα.   

Πάπας Ζαχαρίας.
Ελληνικής καταγωγής, από τη Santa Severina της Καλαβρίας. Ήταν Πάπας από το 741 έως το 752 και θεωρείται ότι άσκησε εύστοχη διπλωματία, προς όφελος της καθολικής Εκκλησίας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις σχέσεις με τους χριστιανούς της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Πάπας Ευσέβιος.
Ήταν Πάπας για μόλις 4 μήνες. Από τις 18 Απριλίου του 309 έως και τις 17 Αυγούστου του ίδιου χρόνου (κατά άλλους μέχρι τον Οκτώβριο). Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στη Σαρδηνία.

Πάπας Διονύσιος Α'.
Ήταν Πάπας από το έτος  259 ως τα τέλη του 268.
Πενιχρές πληροφορίες υπάρχουν για την καταγωγή του. Είναι κι αυτός ελληνικής καταγωγής, καταγόμενος από την περιοχή Terranova da Sibari της Καλαβρίας (Magna Grecia).

ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Πάπας Ανίκητος.
Ήταν Πάπας από το έτος 155 έως το 166.
Εικάζεται ότι ήταν ελληνικής καταγωγής, από τη Συρία (γεννημένος στην αρχαία Εμέση).  Ίσως όμως αυτό να οφείλεται σε πλάνη, εξ αιτίας του ελληνικού ονόματός του. Επιγραφή του 1500 που βρέθηκε σε Εκκλησία της περιοχής του Ticino (ιταλόφωνη περιοχή της Ελβετίας, στην περιοχή της λίμνης Λουγκάνο) αναγράφει ότι ο πατέρας του κατάγονταν από την περιοχή αυτή και βρέθηκε στη Συρία, υπηρετώντας ως λεγεωνάριος του Ρωμαϊκού στρατού. Στην περίπτωση αυτή, ο Ανίκητος μάλλον απέκτησε το συγκεκριμένο ελληνικό όσο και συμβολικό όνομα, όντας Ελληνιστής χριστιανός.

Πάπας Κλήμης Α'.
Ήταν Πάπας από το έτος 92 έως το 97. Οι εκτιμήσεις ορισμένων περί της ελληνικής καταγωγής του, δεν φαίνεται να ευσταθούν. Παρά το ότι υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για την ιδιωτική ζωή του, υπάρχουν δύο βασικές απόψεις για την καταγωγή του. Ότι ήταν Ιουδαίος (ενδεχομένως Ελληνιστής, γι αυτό και το όνομα) ή ότι ήταν γόνος αριστοκρατικής Ρωμαϊκής οικογένειας.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΠΑΠΕΣ

Και μια σύντομη αναφορά στους Έλληνες και ελληνικής καταγωγής Αντίπαπες.

Αντίπαπας (antipapa), χαρακτηρίζεται οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι είναι Πάπας και εκλέγεται σε αντίθεση με την νόμιμη διαδικασία, η οποία προβλέπεται από την Καθολική Εκκλησία.
Πρόκειται δηλαδή για πρόσωπο που ισχυρίζεται δημόσια ότι είναι ο “νόμιμος Πάπας” και ο οποίος τυγχάνοντας μεγάλης υποστήριξης μίας ισχυρής ομάδας Καρδιναλίων και ηγεμόνων ή αρχηγών κρατών, απορρίπτει τη νομιμότητα του υφιστάμενου πάπα που αναγνωρίζεται από την επίσημη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησίας. Τα πρόσωπα αυτά, όντας “σχισματικοί”, δεν περιλαμβάνονται στην επίσημη καταμέτρηση των ονομάτων που κατείχαν τον θρόνο του Πάπα.

Τρείς Αντίπαπες ήταν Έλληνες. Ο Ιππόλυτος Ρώμης, ο Διόσκουρος από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ο Αλέξανδρος Ε' από την Κρήτη.

Αντίπαπας Ιππόλυτος, ο Ρώμης.
Ήταν Ελληνικής καταγωγής (170-235), σπουδαίος θεολόγος και μεγάλος συγγραφέας από τη Ρώμη. Διεκδίκησε τον Παπικό θρόνο (το έτος 217) αλλά δεν εκλέχθηκε, καθώς επικράτησε ο Κάλλιστος (ενός πρώην Λατίνου χριστιανού σκλάβου, που όταν ελευθερώθηκε ξεκίνησε από διάκονος και έφθασε έως το αξίωμα του Πάπα). Η μη εκλογή του, σε σχέση και με θεολογικής φύσεως διαφωνίες, τον οδήγησε σε επιλογή σχισματικής πορείας (το σχίσμα του Ιππόλυτου) και για τον λόγο αυτό αναφέρεται ως Αντίπαπας.

Αντίπαπας Διόσκουρος, ο Αλεξανδρεύς.
Ήταν Ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Μετά τον θάνατο του Πάπα Φήλικος του Δ' , μια πλειοψηφία εκλεκτόρων ψήφισε τον Διόσκουρο. Όμως το περιβάλλον του αποθανόντος Πάπα, επιθυμούσε τον Βονιφάτιο Β' (ιερέα   Οστρογοτθικής καταγωγής). Είναι η εποχή που στην Ιταλία κυριαρχούσαν οι Γερμανοί εισβολείς, με επικεφαλής τον βασιλιά Αταλάριχο. Μέσα στην κατάσταση αυτή, ο Βονιφάτιος Β' ανήλθε στο θρόνο κατ΄επιλογή της άρχουσας τάξης, ο δε Διόσκουρος -που επίσης ασκούσε καθήκοντα ως εκλεγμένος- χαρακτηρίσθηκε Αντίπαπας. Η θητεία του Διόσκουρου κράτησε μόνο ένα 20-ήμερο (από τις 22 Σεπτεμβρίου, έως τις 14 Οκτωβρίου του έτους 530) διότι πέθανε. Έτσι το ζήτημα λύθηκε και συνέχισε ως μοναδικός Πάπας ο Βονιφάτιος.

Αντίπαπας Αλέξανδρος Ε', ο Κρήτης.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Πέτρος Φίλαργης και η ιστορία της πολυτάραχης ζωής του θα μπορούσα να είναι από μόνη της, ένα ξεχωριστό σημείωμα. Γεννήθηκε μάλλον το 1339. Οι γονείς του ήταν από την Κρήτη, όμως ο τόπος της γέννησής του δεν έχει εξακριβωθεί αν και πιθανολογείται ότι γεννήθηκε στην περιοχή του Μεραμπέλλου (Λασίθι). Έχασε τους γονείς του μικρός και τον περιέθαλψαν Φραγκισκανοί μοναχοί μιας Καθολικής Μονής της γεννέτειράς του.
Εκλατινισθής πλέον, μετέτρεψε το όνομά του σε Pietro Philarges, έγινε μοναχός και σπούδασε στην Πάντοβα, στη Βοστώνη και στο Παρίσι. Χειροτονήθηκε Καρδινάλιος και εκλέχθηκε Επίσκοπος Μιλάνου. Σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησίας (γνωστή και ως εποχή του Δυτικού Σχίσματος), ένα συμβούλιο Καρδιναλίων συνεδρίασε στην Πίζα (στις 25 Μαρτίου 1409) και τον εξέλεξε “Πάπα” με το όνομα Αλέξανδρος Ε'. Δεν αναγνωρίσθηκε από το Βατικανό και χαρακτηρίσθηκε ως Αντίπαπας. Πέθανε ξαφνικά, ένα χρόνο μετά (3 Μαΐου 1410) κι ενώ βρίσκονταν στη Μπολόνια. Λέγεται ότι τον δηλητηρίασαν.