Το φετινό έργο της θεατρικής ομάδας ΘΕΣΠΙΣ παίχτηκε με επιτυχία για πέντε παραστάσεις στο θέατρο Comedie Claude Voltaire. Με τον καλύτερο τρόπο η γνωστή θεατρική ομάδα υπό την ενορχήστρωση του Αριστείδη Λαυρέντζου κατάφερε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο να απονείμει φόρο τιμής στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ με την ευκαιρία των 400 χρόνων από το θάνατο του. Η διαχρονική κωμωδία του μεγάλου Άγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ουίλιαμ Σαίξπηρ « ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΝΥΧΤΑ » ή « ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ » « TWELFTH NIGHT » ή « WHAT YOU WILL » σκηνοθετήθηκε με δεξιοτεχνία από τον Αριστείδη Λαυρέντζο ενώ ο ίδιος υπέγραψε και την μετάφραση του έργου.
Η μεγάλη προσπάθεια της θεατρικής ομάδας ΘΕΣΠΙΣ κατάφερε για μία ακόμα φορά να δώσει θετικό πρόσημο στα ομογενειακά θεατρικά δρώμενα, αποφασίζοντας να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο το οποίο από μόνο του αποτέλεσε ένα δύσκολο στοίχημα. Ο ιδιαίτερος ποιητικός λόγος, η μεταφορά της ελισαβετιανής ατμόσφαιρας και εποχής, το ύφος των κωμικών στοιχείων, ο ξεχωριστός και διακριτός χαρακτήρας των ρόλων, αλλά και ο σεβασμός στην επεξεργασία των διαχρονικών εννοιών του έρωτα, της εξουσίας και των συμβάσεων που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων αποτέλεσαν τα βασικά θεατρικά διλήμματα τα οποία με όμορφες ισορροπίες κατάφερε η θεατρική ομάδα να φέρει εις πέρας.
Οι δεκαέξι ηθοποιοί που επιλέχτηκαν να παίξουν στην Δωδέκατη Νύχτα έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό κορυφώνοντας άξια μία προσπάθεια πολλών μηνών σκληρής προετοιμασίας.
Το Newsville παρακολούθησε, μετά από πρόσκληση της θεατρικής ομάδας, την πρόβα τζενεράλε της Τετάρτης όπου με χαρά διαπιστώσαμε πως όλα κύλησαν απροβλημάτιστα και σύμφωνα με τις επιθυμίες του σκηνοθέτη.
Σαν πρώτη σκέψη για το θεατρικό που απολαύσαμε να σημειώσουμε πως το κλειδί για το έργο αυτό ήταν το κείμενο. Ίσως ήταν και το πιο δύσκολο μέρος της προσπάθειας και συγχαρητήρια στον Αριστείδη Λαυρέντζο για την μετάφραση καθώς και την αξιοποίηση του ποιητικού θεατρικού λόγου σε επιλεγμένα σημεία του έργου. Ξεχώρισε σίγουρα και η έντυπη έκδοση με το σύνολο της μετάφρασης η οποία δόθηκε αντί κλασικού προγράμματος αφήνοντας έτσι σημαντική λογοτεχνική παρακαταθήκη στους τυχερούς που βρέθηκαν στο Claude Voltaire (το βιβλίο κυκλοφορεί και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης). Παράλληλα η σκηνοθεσία κατάφερε με προσιτό τρόπο να μεταδώσει στον θεατή μία κατάσταση παρανοήσεων και να υπογραμμίσει το υποβόσκον χάσμα ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι.
Μία δεύτερη παρατήρηση είναι αυτή της εξαιρετικά ιδιαίτερης επιλογής των σκηνικών και των κουστουμιών. Η παρέμβαση της Άντας Σωτηροπούλου στο να μεταφέρει την πλοκή στην ελισαβετιανή Ιλλυρία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία τοποθετώντας με τρόπο άμεσο τον θεατή μερικές εκατοντάδες χρόνια πίσω σε ένα σκηνικό με ατμόσφαιρα καρναβαλιού εποχής, ιδανικό για την ανάδειξη της ρομαντικής ατμόσφαιρας που επιβάλει η πλοκή του έργου. Σημαντική βοήθεια στην συνολική εικόνα του θεατρικού ήταν αυτή που προσέφερε το προσεγμένο μακιγιάζ που επιμελήθηκε ο Κυπριανός Μουτεβελής ο οποίος χωρίς υπερβολές κατάφερε να αναδείξει τις θεατρικές φυσιογνωμίες επί σκηνής.
Στο κομμάτι των ερμηνειών η θεατρική ομάδα του ΘΕΣΠΙΣ έδωσε αρχικά την δυνατότητα σε νέους ηθοποιός να ανέβουν επί σκηνής και αυτό από μόνο του αποτελεί εξέλιξη. Το μοίρασμα των ρόλων έγινε σωστά και δικαίωσε τις τελικές επιλογές του Αριστείδη Λαυρέντζου. Τι τράβηξε την δική μας προσοχή; η Μελίνα Στρούγγη στο ρόλο της κόμησσας Ολίβια και η Κορίνα Hamilton στον δύσκολο πρωταγωνιστικό, διττό ρόλο του Σεζάριο / Βιόλα. Μπράβο και στις δύο για τις ισορροπίες που κράτησαν επί σκηνής καθώς και για δύο δυνατές ερμηνείες τους.
Από τους αντρικούς ρόλους ξεχωρίσαμε τους απολαυστικούς Βασίλη Μάγνη (Malvolio) και Τάκη Καλατζή (Sir Toby Belch) οι οποίοι και οι δύο « τσαλακώθηκαν » με το αριστοτεχνικό τρόπο επί σκηνής κρατώντας σωστά την πλοκή στη διάρκεια του έργου.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε για διαφορετικούς λόγους σε 3 ακόμα ηθοποιούς αρχίζοντας από τον Αριστείδη Λαυρέντζο που πρόσφερε τις πιο έξυπνες ατάκες μέσα από τον ρόλο του Φέστε, τον στιβαρό επί σκηνής και σωστό θεατρικά Δημήτρη Στασινόπουλο στο ρόλο του Δούκα Ορσίνο καθώς και την Άρτεμη Χατζή η οποία σήκωσε επ’ άξια τον απαιτητικό ρόλο της Μαρίας (οικονόμος της κόμησσας Ολίβια).
Κλείνοντας δανείζομαι την σκέψη της Άντας Σωτηροπούλου η οποία εκφράζει όμορφα τη διαχρονικότητα της θεατρικής παράστασης Η Δωδέκατη Νύχτα: Tελικά αυτός ο κόσμος των αντιφάσεων, των μεταμφιέσεων, του καρναβαλιού εκφράζεται άριστα από τον διάλογο Βιόλας – Φέστε στην αρχή της 3ης πράξης: « Οι φράσεις αναποδογυρίζονται τόσο εύκολα στις μέρες μας, έτσι, όσοι παίζουν με αυτές, με ευκολία, μπορούν να τους αλλάξουν την έννοια »