Annus horribilis: τι θα θυμούνται οι Βέλγοι από το 2020;

Το έτος 2020 ήταν ένα annus horribilis, μια φρικτή χρονιά δηλαδή, και ο κόσμος του Βελγίου έχει πολλά που θα μπορούσαν να έχουν χαραχτεί στη μνήμη του.

Το RTBF διενήργησε μια ανεπίσημη -και μη επιστημονική- δημοσκόπηση για να ανακαλύψει τι θα ήθελαν να ξεχάσουν οι άνθρωποι για την χρονιά που μόλις έφυγε. Ακολουθούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές [sic] με ορισμένα σχόλια από τους ερωτηθέντες.

• Έλλειψη επαφής και ελευθερίας: «Το μειονέκτημα – αν πρέπει να διαλέξουμε ένα, θα ήταν σε κοινωνικό επίπεδο. Είχαμε ρεζερβέ όλα μας τα Σαββατοκύριακα, αποκλειστικά στο δικό μας, οικογενειακό κουκούλι», λέει ο Michel, 48 ετών, πατέρας τριών παιδιών.

«Το κατάφερα εντάξει. Αλλά αυτό που μου έλειψε ήταν η έλλειψη ανθρώπινης επαφής. Ο Covid άλλαξε τις συνήθειές μου. Δεν βλέπω πλέον τους συγγενείς μου», σχολιάζει η Gisèle, 62 ετών, συνταξιούχα.

• Η ακύρωση ευκαιριών για τους νέους: «Για μήνες, έπαιρνα όλα τα απαραίτητα μέτρα. Νόμιζα ότι θα έφευγα. Δεν γνωρίζαμε ακόμη την έκταση του ιού. Και στα γενέθλιά μου, έμαθα μέσω email ότι το ταξίδι μου ακυρώθηκε. Ήταν αποθαρρυντικό γιατί είχα εργαστεί για τέσσερα χρόνια για να έχω καλές βαθμολογίες και να έχω την ευκαιρία να με επιλέξουν» – Κλάρα, 22 ετών, επίδοξη φοιτήτρια του προγράμματος Erasmus στον Καναδά.

• Το τέλος της διάκρισης σπιτιού / εργασίας: «Το δεύτερο κύμα πήγε πολύ. Δεν αισθάνεσαι ποτέ ότι φεύγεις από την δουλειά γιατί το σπίτι έπαψε πλέον να είναι ένα μέρος διαφυγής», παραδέχεται η Σάρλοτ, 35 ετών και μητέρα δύο παιδιών.

• Η -αναγκαστική- υιοθέτηση νέων συνηθειών: «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το βιώσουμε. Πήγαμε από την απόλυτη ελευθερία σε μια σειρά κανόνων και περιορισμών, τους οποίους, για το καλό όλων, τους τήρησα. Ήθελα να δείξω αλληλεγγύη και ακόμα έχω στην τσάντα μου αντισηπτικό χεριών και μάσκα. Δύο αντικείμενα που έχουν καταστεί απαραίτητα το 2020. » – Narjess.

• «Είμαστε όλοι επηρεασμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο», εξηγεί ο Olivier Luminet, ψυχολόγος υγείας και μέλος της ομάδας εργασίας για την Ψυχολογία και τον Κορονοϊό.

«Τουλάχιστον, αυτή η κρίση συνεπάγεται αλλαγή στις συνήθειες μας. Αλλά αυτές είναι καταστάσεις ακραίας απομόνωσης, ερχόμενοι κατά μέτωπο με καταστάσεις κινδύνου ή ψυχολογικής δυσφορίας, για παράδειγμα σε υπηρεσίες υγείας. Βλέπουμε ένα φαινόμενο σωρευτικού άγχους, και ακόμη και εκείνοι που είναι πιο εξοικειωμένοι, εξακολουθούν να εκτίθενται».