Μια ακόμα φιέστα – πρόκληση αυτή τη φορά για τα 20 χρόνια της ΟΝΕ οργανώθηκε σήμερα (σημ. 15/1) στο Ευρωκοινοβούλιο.
Πριν 20 ακριβώς χρόνια η ΕΕ πανηγύριζε για την έναρξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την καθιέρωση του Ευρώ ενώ η ελληνική αστική τάξη δυο χρόνια αργότερα θριαμβολογούσε για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη το 2001 και για το «απάνεμο λιμάνι της σταθερότητας που αγκυροβολούσε η χώρα μας», όπως ισχυρίζονταν τότε.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο που κόντρα σε όλα τα αστικά κόμματα ανάμεσα τους και τους σημερινούς «ευρωσκεπτικιστές» υπογράμμιζε τότε ότι : «Οι θριαμβολογίες, οι ενθουσιασμοί, οι φιέστες και τα πανηγύρια της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα (…)Η επικύρωση της ένταξής μας στη ζώνη του ευρώ(…) σημαίνει ότι ο λαός μας μπαίνει σε νέα φάση λιτότητας, σκληρότερη από την προηγούμενη. Πίσω από τις πρωθυπουργικές μεγαλοστομίες για την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας, τη μείωση των επιτοκίων, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την «κοινωνική πολιτική» για ισχυρή Ελλάδα, κρύβονται και νέα, πιο βάρβαρα και απάνθρωπα μέτρα
που ισχυροποιούν το κεφάλαιο από την εκμετάλλευση της εργασίας και προκαλούν περισσότερη δυστυχία και προβλήματα στους εργαζόμενους».
Η ίδια η πραγματικότητα απέδειξε ποιος έχει δίκιο ποιος βάσιμα και τεκμηριωμένα προειδοποιούσε το λαό για την αντεργατική θύελλα που ερχόταν και ποιοι έσπερναν αυταπάτες επιχειρώντας να μασκαρέψουν τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου ως δήθεν «εθνικούς» που οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ως μονόδρομο έπρεπε τάχα να ακολουθήσουν.
Η ΟΝΕ αποτέλεσε ένα ακόμα αντιλαϊκό προϊόν της Συνθήκης του Μάαστριχτ το οποίο σηματοδότησε μια άγρια αντεργατική επέλαση σε μισθούς, συντάξεις, εργατικά λαϊκά δικαιώματα, με απολύσεις, εργοδοτική τρομοκρατία, πλειστηριασμούς, κατασχέσεις. Αυτός ο δρόμος οδήγησε στα μνημόνια διαρκείας, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τα υπερπλεονάσματα, τη διαρκή επιτήρηση κι εποπτεία που με το ξέσπασμα της κρίσης μετουσιώθηκαν στα 3 αβάσταχτα για το λαό μνημόνια που έφεραν οι κυβερνήσεις ΝΔ , ΠΑΣΟΚ, και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.
Σήμερα, η αλήθεια των αριθμών–ακόμα και των επίσημων που δεν λένε όλη την αλήθεια- είναι αμείλικτη: ο αριθμός των ανέργων τον Οκτώβρη 2018 ανέρχεται σε 16,6 εκατ. στην ΕΕ και 13,1 εκατ. στην Ευρωζώνη, (897 χιλ. στην Ελλάδα). Ενώ το ποσοστό ανεργίας των νέων είναι πάνω από 15,3% στην Ε.Ε και 17,3% στην Ευρωζώνη, (36,8% στην Ελλάδα). Η μερική απασχόληση στην Ευρωζώνη αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 21% των συμβάσεων. Σύμφωνα με τα επίσημα επίσης στοιχεία το 2017 113 εκατ. άνθρωποι ή το 22,5% του πληθυσμού στην Ε.Ε ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτός ήταν ο δήθεν μονόδρομος της ΕΕ και της ΟΝΕ, των θυσιών του λαού για να
φουσκώνουν τα κέρδη των καπιταλιστών.
Όμως, υπάρχει άλλος δρόμος κι επιλογή για το λαό. Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη, κι ούτε νομοτέλεια και μονόδρομος. Με στήριγμα το ΚΚΕ και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στους εργατικούς, λαϊκούς αγώνες, με την πολιτική του πρόταση ο λαός έχει διέξοδο: να αλλάξουν χαρακτήρα τα κράτη, να κτιστεί η Ευρώπη του Σοσιαλισμού.
Αυτός είναι ο δρόμος της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού, είναι η λύση που υπηρετεί τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα σε σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση.
Από Δ.Τ.