Απο τον Αντιλογητή
Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και στην -παραδοσιακά “αργή”-Πολιτεία της Florida (το Σάββατο), υπάρχει πλέον η συνολική εικόνα για τις αμερικανικές εκλογές. Δυστυχώς, η ελληνική παρουσία θα είναι…απούσα στη νέα Γερουσία (Senate) των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της χώρας, δεν εκλέχθηκε κανένας ελληνοαμερικανός Γερουσιαστής και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, μετά από χρόνια.
Η μοναδική ελληνικής καταγωγής (και ιδιαιτέρως δημοφιλής) Γερουσιαστής που υπήρχε, η Ολυμπία Σνόου (Olympia Snowe) με καταγωγή από τη Σπάρτη, η οποία εκλέγονταν με τους Ρεπουμπλικανούς στην Πολιτεία του Maine, δεν έβαλε υποψηφιότητα στις φετινές εκλογές των ΗΠΑ. Κι αυτό αποδείχθηκε μεγάλη απώλεια.
Η μόνη ελπίδα για εκπροσώπηση μιας ελληνοαμερικανικής φωνής στο Κογκρέσο, ήταν η υποψήφια με τους Δημοκρατικούς Σέλι Μπέρκλευ (Shelley Berkley), που διεκδίκησε την έδρα μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά δεν κατάφερε τελικά να εκλεγεί Γερουσιαστής στην Πολιτεία της Nevada. Με ρίζες ελληνικές από τη μητέρα της (Ελληνοεβραία από τη Θεσσαλονίκη), η Μπέρκλευ έχασε την εκλογή έναντι του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου της D. Heller, μόλις για 12.134 ψήφους.
Αντίθετα, κάπως καλύτερη είναι η εικόνα στη Βουλή των Αντιπροσώπων (House of Representatives) όπου τελικά εκλέχθηκαν τέσσερις Ελληνοαμερικανοί (members of Congress) που είναι οι εξής:
– Ο Δημοκρατικός Τζών Σαρμπάνη (John Sarbanes), γιός του πρώην Γερουσιαστή Πολ Σαρμπάνη (με ρίζες από τη Λακωνία),ο οποίος εκλέχθηκε στην Πολιτεία του Maryland με ποσοστό 66,5 %.
-Ο Ρεπουμπλικανός Κώστας “Γκας” Μπιλιράκης (Gus Bilirakis),με ρίζες από την Κάλυμνο,εκλέχθηκε στην Πολιτεία της Florida, με ποσοστό 63,5 %.
-Η Νίκη Τσόνγκα (Δημοκρατική), χήρα του Πολ Τσόνγκα, εκλέχθηκε στην Πολιτεία της Μασαχουσέτης (Massachusetts), με ποσοστό 65,9 %. Η Nicola Dickson (“Niki”) Sauvage Tsonga δεν είναι ελληνικής καταγωγής, όμως ζώντας στο πλευρό ενός λαμπρού ελληνοαμερικανού, του αείμνηστου πρώην Γερουσιαστή συζύγου της (που είχε ρίζες από την Καρδίτσα), θεωρείται ότι στέκεται ιδιαιτέρως κοντά στα θέματα της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ, γι αυτό και έχει κερδίσει την αμέριστη υποστήριξή της.
-Η Δημοκρατική Αλίκη Κωνσταντίνα (“Ντίνα”) Τάιτους (Dina Titus), με καταγωγή από τη Θεσσαλία, εκλέχθηκε στη Νεβάδα, με ποσοστό 63,5 %.
Επίσης και σε πολιτειακό επίπεδο (μέλη στα τοπικά κοινοβούλια των Πολιτειών) εκλέχθηκαν αρκετοί Ελληνομερικανοί. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται και οι εκλεγέντες στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης (NY State), Μιχάλης Γιάνναρης (Michael Giannaris) με τους Δημοκρατικούς, Αραβέλλα Σιμωτά (Aravella Simotas) με τους Δημοκρατικούς, Ντην Σκέλος (Dean Skelos) με τους Ρεπουμπλικανούς, Νικόλ Μαλλιωτάκη (Nicole Malliotakis) με τους Ρεπουμπλικανούς, στην Πολιτεία του Rhode Island o Λεωνίδας “Λού” Ραπτάκης (Lou Raptakis) με τους Δημοκρατικούς κ.α.
Όλα τα παραπάνω έγιναν λίγο-πολύ γνωστά, αμέσως μετά τις εκλογές και εδώ τα παρουσιάζουμε στην τελική τους μορφή, μετά και το 100% της καταμέτρησης, προσθέτοντας κάποια επί πλέον στοιχεία.
Η εξέλιξη του εκλογικού αποτελέσματος σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές υποψηφιότητες, είναι το αντικείμενο του προβληματισμού.
Είναι σίγουρο πως όλοι οι προαναφερθέντες που εκλέχθηκαν, σε συνεργασία με πολλούς άλλους, που παραμένουν ενεργοί στην πολιτική άσχετα αν δεν εκλέχθηκαν (όπως ο Τζον Αρβανίτης στο New Jersey, o Τζέιμς Κάργας στο Texas κ.α.), μαζί με τα στελέχη της ελληνοαμερικανικής ομογένειας, θα διατηρήσουν ζωντανή την προσπάθεια για να υπάρχει ελληνοκεντρική επιρροή στα κέντρα αποφάσεων της Ουάσιγκτον.
Αυτό που παραμένει μεγάλο ερωτηματικό, ιδίως μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων αμερικανικών εκλογών, είναι το κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε -ακόμη- για “ισχυρό ελληνοαμερικανικό λόμπι” στις ΗΠΑ.
Αυτό το ερωτηματικό προέκυψε κατ΄ αρχήν από τον προεκλογικό αγώνα. Οι συνεχείς υποτιμητικές αναφορές του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών Mitt Romney για την Ελλάδα, σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, δεν προκάλεσαν καμία αντίδραση. Ακόμη κι αν το εξετάσουμε από την πλευρά ότι περιείχαν κάποιες αλήθειες επί της ουσίας, ο “χοντροκομμένος” τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν από τον υποψήφιο πρόεδρο, έμεινε ασχολίαστος. Και αυτό από μόνο του, προκαλεί εντύπωση. Άλλες φορές η ελληνοαμερικανική ομογένεια, αντιδρούσε σε “ηπιότερες” κατηγορίες κατά της Ελλάδας και ήταν αδιανόητο να ακούγονται τέτοιας μορφής επικρίσεις από Αμερικανούς πολιτικούς. Αυτή τη φορά δεν ακούστηκε καμία αντίδραση, είτε επειδή κανείς δεν το θέλησε, είτε επειδή -απλώς- δεν μπόρεσε.
Μήπως τελικά, αυτό το περίφημο Ελληνοαμερικανικό λόμπι, έχασε την πάλαι ποτέ ισχύ του. Ή μήπως έπαψε να ασχολείται με τέτοια θέματα, στον βαθμό που κάποτε ασχολούνταν;
Σύμφωνα με την άποψη πολλών Ελληνοαμερικανών, που γνωρίζουν τα πράγματα, υπάρχουν ολοένα και περισσότερα αρνητικά στοιχεία, που αποδυναμώνουν σε μεγάλο βαθμό, την ισχύ που θα μπορούσε να έχει η ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας. Οι εκφραστές αυτής της άποψης, παραθέτουν πληθώρα επιχειρημάτων για να τη στηρίξουν.
Κατ” αρχήν θεωρούν ότι αυτό προκαλείται από μια αίσθηση αδιαφορίας που φαίνεται να δείχνει η Ελλάδα, για ουσιαστική συνεργασία με την ομογένεια. Κι αυτό δίνει στους Αμερικανούς την εντύπωση ότι οι ελληνικές ομογενειακές οργανώσεις κινούνται αυτόνομα, χωρίς να υπάρχει μια κεντρική συντονιστική γραμμή επικοινωνίας. Κάνουν, ότι κάνουν, ενεργούν και οργανώνουν, “ο καθένας μόνος του”, σύμφωνα με το κατά πως εκτιμούν τα πράγματα, τις περισσότερες φορές χωρίς καν παναμερικανικό συντονισμό. Δεν είναι όμως μόνο δικό τους το φταίξιμο. Κάθε άλλο.
Ολοένα και περισσότερο, τα τελευταία χρόνια κυρίως, υπάρχουν παράπονα ότι οι εκπρόσωποι της Ελλάδας επισκέπτονται τις ΗΠΑ με πρόσχημα ότι “θα” επικοινωνήσουν με την ομογένεια και με πραγματική αιτία, να κάνουν ένα ακόμη υπερατλαντικό ταξίδι για ψώνια και αναψυχή. Έχουν κάποιες τυπικές συναντήσεις, πολλές φορές μόνο με “επαγγελματίες” εκπροσώπους της ομογένειας, εμφανίζονται ευκαιριακά σε κάποιες εκδηλώσεις (όπου εκφωνούν μεγάλα λόγια και φανταχτερές υποσχέσεις χωρίς τελικό αντίκρισμα) και μετά εκπληρώνουν τον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού τους, στα πολυκαταστήματα της Νέας Υόρκης.
Άσε που η επίσκεψή τους περιορίζεται απλώς μέχρι την“εξώπορτα”, διότι όταν μιλάμε για τον Ελληνισμό των ΗΠΑ, σε καμιά περίπτωση δεν τον καλύπτει μόνο μια επίσκεψη στη Νέα Υόρκη.
Μεγάλο ρόλο επίσης, για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, “παίζει” και η απογοήτευση που νιώθουν οι Ελληνοαμερικανοί ομογενείς για την αντιμετώπιση που έχουν από την Ελλάδα, σε προσωπικές υποθέσεις τους. Απευθύνονται στην Ελλάδα για να τις διεκπεραιώσουν και αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρες γι αυτούς “ιστορίες” απροσπέλαστης γραφειοκρατίας, αδιαφορίας, αδράνειας, διαφθοράς και άλλων παρόμοιων καταστάσεων. Αυτό τους γεμίζει με μια αφόρητη πίκρα, που αντανακλά στη μετέπειτα αντίδρασή τους σε σχέση με την Ελληνική Πολιτεία. Μια αντίδραση που καταλήγει να περιορίζεται μόνο σε ρομαντικές αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν και στις πατρικές-οικογενειακές ρίζες, αποφασίζοντας από εκεί και πέρα να κοιτάξουν απλώς τη δουλειά τους στην Αμερική, καθώς οποιαδήποτε άλλη ανάμειξή τους σε ελληνικά θέματα, τους απογοητεύει. Πάνε στην Ελλάδα για διακοπές, έρχονται σε επικοινωνία με την οικογένεια, τους φίλους τους και μετά “από μακριά κι αγαπημένοι”. Τιμούν την Ελλάδα εκεί όπου ζουν, όμως το κάνουν αυτό επειδή έτσι αισθάνονται και το κάνουν με τον τρόπο τους, πολλές φορές καλύτερα από κάποιους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα.
Είναι όμως και ένα άλλο “πρακτικό” ζήτημα, που κι αυτό με τη σειρά του, αποδυναμώνει την “ισχύ” που θα μπορούσε να έχει η ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ. Αρκετοί εύποροι Ελληνοαμερικανοί, που έχουν τη δυνατότητα, συμμετέχουν σε εκλογικές εκστρατείες Αμερικανών πολιτικών, κινητοποιούνται, χρηματοδοτούν προεκλογικούς αγώνες (ορισμένοι μάλιστα με μεγάλα ποσά) όμως αυτό δεν το κάνουν προκειμένου να ζητήσουν μετά “ευαισθητοποίηση” για τα ελληνικά θέματα. Το κάνουν απλώς για δικούς τους λόγους.
Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται και στην έλλειψη ενός “συντονιστικού” οργάνου της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ, που θα είχε έναν δυναμικό παναμερικανικό ρόλο, που θα επηρέαζε τέτοιες καταστάσεις. Και μάλλον κανένας από την Ελλάδα, δεν επικοινώνησε σοβαρά με αυτούς τους ισχυρούς Ελληνοαμερικανούς ομογενείς, όχι για να τους “κατευθύνει” αλλά για να τους ζητήσει να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους και για εθνικούς λόγους. Οι Ελληνομαερικανοί που θέτουν και το ζήτημα αυτό, έφεραν ένα παράδειγμα από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές των ΗΠΑ. Πολλοί Έλληνες πολιτικοί στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επισκέφθηκαν τα επιτελεία των δύο υποψηφίων. Όμως δεν έγινε ούτε μια συνάντηση για τον συντονισμό των Ελληνοαμερικανών ψηφοφόρων, δεν έγινε ούτε μία συνάντηση επικοινωνίας με τους Ελληνοαμερικανούς υποψήφιους.
Αυτή η συνολική πραγματικότητα εντάσσεται από κάποιους -που ενασχολούνται με τα κοινά της Ομογένειας- στον «πολυκερματισμό της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας και στην έλλειψη στρατηγικής, από και προς το λεγόμενο ελληνικό λόμπι».,
Υπάρχει λοιπόν μια ευρέως διαδεδομένη άποψη, ακόμη και μέσα στην ελληνοαμερικανική κοινότητα, ότι αυτό που κάποτε ονομάζονταν Ελληνοαμερικανικό “λόμπι”, είτε για τον ένα, είτε για τον άλλο λόγο, έχει πάψει να λειτουργεί δυναμικά και χάνει συνεχώς τον ενεργό πολιτικό του ρόλο, ως ένας φορέας που θα μπορούσε να στηρίζει τις ελληνικές θέσεις στην Ουάσιγκτον.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στις ΗΠΑ μάλλον δείχνει κάτι ανάλογο. Απομένει να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί στο μέλλον. Ένα μέλλον που, όπως όλα δείχνουν, θα το αντιμετωπίσουμε άμεσα.